Hyvin - Mythindir.

Hyvin, de naam van het bos dat vlak naast Mythindir ligt. Een redelijk grote stad maar vooral een bekende stad. Het ligt natuurlijk in het rijk van de Goeden en mede daar dankt het bos ook zijn naam aan. Want het betekend Goed in de oude taal. Mythindir is een mooie stad maar veel toeristen komen ook voor het bos, als is er maar een klein deel ervan open gesteld aan bekijkers, niet dat er veel komen maar toch. Mensen willen het bos in eer houden. Toch, mensen die dieper het bos in zijn gegaan weten hoe prachtig is. Er komen drie of vier riviertjes bij elkaar in een groot meer waar een waterval bij zit dus ja, het bos gaat omhoog. Er zijn verscheidene open plekjes waar je 's nachts de sterren prachtig kan zien. Al met al is Hyvin een betoverend, sprookjesachtig bos..

Regels:
Aantal mensen: Niet teveel binnen in het bos, hoogstens 4.
Algemeen: Geen bomen om gaan hakken of zoiets, dat valt heel erg op, behalve als je in de gevangenis belanden wilt moet je dat doen. Verder lijkt het me vrij logisch..

Mallorie lag aan de voeten van de man, bijna letterlijk. Langzaam kroop ze omhoog en ging ze op zijn schoot zitten. "Niet zo slim van je om met mij mee te gaan weet je.." zei ze met een stem alsof ze tegen een kind van vijf zomers oud praatte. Het was een best vreemd aanzicht, een jong neko meisje zat op de schoot van een vrij oude man met en bierbuik. De man leek helemaal van de kaart dus waarschijnlijk was hij dronken en het meisje leek niets goeds van plan. "Ik kom hier niet om met dat kleine worstje dat daar beneden bungelt te spelen.."zei ze fluisterend, haar stem ging mee met de wind. "Weet jij waarom ik hier ben?" De man schudde zijn hoofd. "Dan zal ik je mijn geheimpje verklappen.. Ik ben hier om je te vermoorden.." Het laatste was gefluister, de man wilde roepen maar het had geen nut, er was al een mes langs zijn keel gehaald.

Darragh liep zonder geluid te maken door het bos. Het leek alsof hij zweefde zo soepel en snel bewoog hij. Ineens hoorde hij stemmen. Hij stopte abrubt en liep heel langzaam richting de stemmen. Toen hij erg dichtbij was klom hij de bomen in zodat ze hem niet zouden horen. Zo stil als de wind sloop hij tot de boom waar de stemmen onder vandaan kwamen. Hij zag een Neko meisje en een oude vieze pedo. Het meisje zat bovenop de man, maar ze hield en mes tegen zijn keel. Darraghs adem stokte heel even. Voorzichtig boog ze zich wat verder voorover. Hij luisterde naar waar ze het over hadden. Een moord.

Ze spitste haar oren omdat ze dacht dat ze iets hoorde maar Mallorie gaf de dieren het voordeel van de twijfel. "Zo, nu ben je er niet meer en is weer een klusje klaar.. Ze zullen je hier vast wel vinden.." zei ze zachtjes tegen zichzelf. Ze keek naar haar bebloede mes en liet een druppeltje op haar vinger komen en likte het af. "Ieuwl, jij smaakt echt niet lekker oudje.." zei ze tegen zichzelf. Ze deed dat vaak, het bloed van slachtoffers proeven. Zeker nu ze zo'n rust had. Mallorie stond op van zijn koude schoot en deed haar kleren weer een beetje netjes.. "Wat zijn ze toch makkelijk te verleiden.. Die mensen.." mompelde ze grinnikend. "Hopeloze wezens, net zoals eigenlijk alle wezens in dit landje.." Mallorie praatte wel vaker tegen zichzelf, maar zeker nu, ze had het gevoel dat ze bekeken werd en dat vond ze niet fijn..

Vol walging keek Darragh toe hoe het Neko meisje het bloed oplikte. Hij merkte dat ze zo zou gaan, maar dit kon hij niet toelaten. Dus sprong Darragh uit de boom en landde voor het meisje op de grond sierlijk en geluidloos. "Wat doe je hier?" Zei hij direct. Hij zou haar aangeven, dan kon hij ook weer eens iets te eten kopen. Darragh pakte het meisje om haar pols zodat ze niet weg kon.

Spot en irritatie, dat lag er in de ogen van het meisje. "Dat kan ik even goed aan jou vragen.. En ik zou die pols die je vast hebt maar loslaten of je moet net zo willen eindigen als mijn grote vriend daar.." zei de spottende stem van het meisje. Haar oren stonden gespitst en haar staart bewoog een beetje onrustig heen en weer. Mallorie's goede humeur was als sneeuw voor de zon verdwenen. Haar vrije hand had nog altijd het bebloede mes vast en dat hief ze dan ook richting de jongen. 's Nachts hield Mallorie haar lieve en onschuldige acteerwerk niet vol, er moest een moment zijn waarop ze haar slechtheid kwijt moest en dat was met haar werk.

Woedend liet Darragh haar pols los. "JIJ bent degene die hier op verboden gebied is." Zei hij duidelijk. Neko's hoorden niet in het rijk van het Goede. Darragh had geleerd dat Neko's geen haar beter waren dan de Demonen. Ze hadden zich immers ook bij hen aangesloten. Vol verachting keek hij het meisje aan. "WIJ zorgen er hier voor dat alles vredig is en er GEEN moorden worden gepleegd."

Ze stak haar tong uit. "Ik moet ook gewoon mijn werk doen jochie, dat jij nou niks doet voor je eten betekend niet dat anderen ook niks doen.." zei ze spottend. Het meisje wreef even over haar pols en hield de jongen in de gaten. "En trouwens er is hier niks verboden, want ik sta hier nog steeds slimmerd." zei Mallorie grinnikend. Ze ging even door haar haren heen en keek naar de jongen. "En trouwens ik kan gewoon luisteren en praten, je hoeft echt niet alles zo duidelijk te zeggen hoor.." zei ze er nog bij. Idioot dat dat kind was..

"Het is WEL verboden!"Zei Darragh geirriteerd. Wat dacht dat stomme kind wel niet! "Je hoeft niet zo stoer te doen dat je een Neko bent!"Zei Darragh woedend. Hij raakte even helemaal de controle kwijt. Darragh kon er niet tegen wanneer mensen deden alsof ze beter waren. Met een ruk trok hij het verband van zijn gezicht en de geschubde huid werd zichtbaar. "Ik ben namelijk een Naga en dus zijn we kwa kracht gelijk!" Zei Darragh en hij keek het meisje vuil aan.

Mallorie begon te lachen. "Een stom slangmens? Kom op, konden je ouders niks beters verzinnen?" vroeg ze pestend. "Wat wil je nu dan doen..? Me aanvallen.." zei Mallorie spottend.Ze keek naar de jongen. "Stel je dan eerst maar eens voor Naga.." zei ze tegen hem. "Dan doe ik dat ook, als gelijken.." zei ze haast alsof ze het zelfs geloofde. Mallorie ging even door haar haren en hield nog altijd haar dolk vast. Ze begon een beetje rond te lopen. Mallorie verveelde zich al snel dus floot ze een keer, dan zou haar paard er zeker zo wel aankomen, of de jongen moest nog interessant gaan worden.

Er welde tranen op in Darraghs ogen. "Naga's zijn niet stom en mijn ouders al helemaal niet! " schreeuwde hij woedend. Boos veegde hij zijn tranen weg. " ik heet Darragh en meer hoef je niet te weten irritante kat! " zei Darragh boos. Waarom haatte iedereen Naga's? Darragh had het kunnen weten. Aangezien iedereen hem er vroeger al mee had gepest dat hij Naga was.

Mallorie grinnikte. "Mallorie aangenaam. En noem me nog een keer een kat en dan snijd ik de schubben die je hebt een voor een eraf." zei ze dreigend tegen hem. "En Darragh alsjeblieft. Ben jij een man of een zwakkeling? Je huilt niet omdat iemand je beledigd. Je moest eens weten hoe vaak ik al beledigd ben. Kom op zeg jongen. Je moet echt een man worden. Serieus, het is nu niet eens leuk om je te bedreigen.." zei ze tegen hem.

Boos staarde Darragh haar aan. Hij wist zeker dat hij veel meer had meegemaakt dan zij zich ooit zou kunnen voorstellen.
"Daar heb je niks mee te maken. Ik BEN een man, alleen zijn er wat gevoelige plekken." Snel hield hij zijn mond. Het was dom van hem om de vijand te vertellen wat zijn zwaktes waren.

Kort lachte ze, een vreugdeloze, spottende lach. "Laat dan ook zien dat je een man bent.Natuurlijk, iedereen heeft zwaktes. Maar niet iedere man laat ze zo zien als jij, dus weet je heel zeker dat je echt een man bent?" vroeg ze hem grijnzend. Mallorie verveelde zich snel en zeker in zo'n geval. Hij begon niet te vechten of gevaarlijk te doen..Nee, hij begon te huilen. Ze snapte het niet.

"Ik heb tenminste gevoelens! " zei Darragh boos en hij spuwde voor Mallorie op de grond. " Dat is over jou niet te zeggen stomme kat! En nu ga je mee! " Darragh greep Mallorie's pols weer. Dut keer degene met het mes. Nu had hij haar stevig vast.

Mallorie deed een klein stapje naar achteren. Ze had wel gevoelen en deze waren nu zeker gekwetst. "Laat me los stom beest." zei ze kwaad en ze probeerde zich los te trekken en verwoed haar andere mes te pakken. Mallorie kon veel, ze was een prima huurmoordenares en dievegge maar als het op kracht aan kwam had ze niet veel. Ze had wapens, giffen. Maar kracht.. Dat niet. Ja, ze had wel spieren maar mensen die rond haar leeftijd waren versloegen haar makkelijk.. Zo ook Darragh.

"Wat maakt jou het nou uit wat ik met je doe! Je hebt niemand om van te houden en niemand houdt van jou! " zei Darragh zacht en dreigend. Niemand noemde hem een beest. " Jij KAN geen gevoelens hebben. Hoe zou je anders zo'n verdorven wezen zijn geworden! ' Darragh verstrakte zijn greep om Mallorie's arm en gaf en ruk om haar mee te trekken.

Mallorie viel haast door de ruk die hij aan haar arm gaf. "Dat ik niet hetzelfde denk als dat jij doet betekend niet gelijk dat ik geen gevoelens heb! Ik zorg alleen ervoor dat ze me niet zo beïnvloeden dat ze me zwakker maken. Laat me gewoon los! Ik moet ook gewoon aan mijn eten komen. En dan doe je verdorven werk."zei ze tegen Darragh. Het deed pijn dat hij zei dat niemand van haar hield. Maar ze wist dat het zo was.Haar ouders hadden geen moeite voor haar gedaan. De bedienden hadden haar opgevoed. Maar ze had het oké gevonden.

"Ik ben ook alleen, maar ik vermoord geen mensen voor eten en geld. Ik verdien het eerlijk. Door echt werk te doen." Zei Darragh gemeen. Hij voelde dat Mallorie dit vervelend vond. "Meekomen! Nu! "

"Nee! Laat me los! Wat maakt het jou uit dat ik mensen dood! Het is echt werk! Ik steel niet, ik beroof de doden niet ik doe alleen wat er van me gevraagd word! Ik ga niet mee. Jij kende deze man niet eens! Daar durf ik op te wedden. Ik weet hoe hij leefde. Hoe hij heette, wat hij deed. Ik weet ook dat hij een slecht mens was. Dat hij anderen afperste. Waarom zou hij dan niet dood mogen terwijl anderen omkomen van de honger. Vind je dat goed dan?" vroeg Mallorie hem. Ze probeerde zich nog altijd kwaad los te trekken.

Darragh verslapte zijn greep. "Dood je voor iedereen of alleen voor de Wezens van het Slechte?"vroeg hij. Hij had niet gedacht dat ze mensen doodde die slecht waren voor anderen. Hij zou nooit mensen van de honger laten omkomen. Geregeld bracht hij eten wat hij over had na de jacht naar het weeshuis in Mythindir en andere plaatsen in het Goede rijk.

"Ik dood voor iedereen tegen de juiste prijs. Behalve als de opdracht me te ver gaat. Mijn werk is puur zakelijk. Moorden is niet het enige wat ik doe. Mensen vragen me ook om documenten op te stelen. Dat soort dingen. Het is werk Darragh. Goed werk, ik heb mijn tijd. Ik heb mijn leven. Ik heb mijn prijs. Beter dan achter de ramen te zitten. Ik ben hiervoor getraind." zei ze tegen hem. Mallorie voelde hoe hij zijn greep verslapte en trok zichzelf los en wreef even over haar eigen pols heen.

Darragh's mond viel open. "Het spijt me." Fluisterde hij en hij keek naar Mallorie's pols die redelijk rood was op de plek waar hij haar vast had gehad. Vlug dook hij in zijn tas en begon te zoeken naar de verzachtende bladeren die hij vanmiddag nog had geplukt. Al snel vond hij ze. "Hier doe dit op je pols, het geneest goed hierdoor en het verzacht pijn." Beschaamt keek hij naar de grond. Hij wist eigenlijk niks meer te zeggen.

Mallorie keek naar de bladeren en pakte ze aan. Ze deed ze om haar pols en keek naar de jongen voor haar. "Dankjewel." Mompelde ze moeizaam. Mallorie bedankte nooit iemand en Darragh was dan ook echt een uitzondering. Ze keek weg, naar een van de bomen en haar felheid was verdwenen als sneeuw voor de zon. Iemand hielp haar terwijl ze pijn had. Dat was ze niet gewend. Meestal lieten mensen haar gewoon creperen omdat ze hen pijn had gedaan. "Sorry van dat hele naga-beest gedoe.. Ik was gewoon een beetje chagrijnig.. Voor onderzoek zorgt voor vermoeiende nachten dus tja. Was ik nogal brandbaar.." mompelde ze. Mallorie werd nog gek van zichzelf. Ze had nu al aan een persoon een bedankje gegeven en haar excuses aangeboden. Het moest niet gekker worden.

Darragh schoof ongemakkelijk met zijn voeten door de bladeren die op de grond lagen. Hij schaamde zich dat hij zo raar had gedaan tegen Mallorie. "Ik was ook aangebrand, ik had nooit zo mogen reageren."Zei Darragh beschaamd. "En het spijt me dat ik zij dat je geen gevoelend had, die heb je wel." Zei Darragh en hij wende zijn hoofd naar Mallorie toe.