Het donkere woud - Gekidou

Het donkere woud grenst recht aan het gebied van de slechten. Via het neutrale gebied is het nog een redelijk normale bos, maar hoe verder je naar het slechte gebied gaat, hoe donkerder het bos wordt, tot je uitkomt bij de poort van de hoofdstad. Niet veel mensen komen in dit bos, alleen reizigers of soldaten die naar het andere Rijk moeten. Er is een goede reden dat er niet veel mensen komen; Het is een gevaarlijk bos. Overdag lopen er overal gevaarlijke dieren rond, en 's nachts kun je er alleen maar weerwolven vinden. Al met al, is dit niet een geweldig gebied.


Personen: Ongelimiteerd
Rang: None
Regels: Pas op voor Nérins en weerwolven. Weerwolven rukken je hoofd eraf, Nérins bijten het eraf.

Rustig zat het meisje tegen een boom aan. Ze zat net op een klein open plekje. Voor dieren was ze niet bang, ze was zelf een half dier en ze had genoeg wapens bij zich, al viel dat niet echt heel goed op. Giffen, werpmessen, dolken, sommigen te zien. Sommigen niet. Pijltjes, een pijlkokertje waarmee ze die kleine dingen schoot. Het enige dat echt opviel onder de mantel was haar zwaard. Het was te zien aan het meisje dat ze aan het nadenken was. De druppeltjes dauw die nog van de bladeren afdrupten in kleine plasjes water maakten haar rustig. Ze moest morgen, ja, dit keer was haar een deadline gegeven, een rijke edelman doden. Het moest lijken alsof het een fout van de man zelf was. Maar dat was lastig, ze wist niet wat ze moest doen. Ze kende zijn huis en de man helemaal maar Mallorie had geen plan.

'Mao!' riep Hollow's stem door het bos. 'Mao, waar ben je!?' Twee zilvergrijze ogen keken zoekend naar het woud terwijl zijn handen wat takken opzij duwden. Hollow zuchtte diep. Hoe moeilijk kon het zijn om een kat te vinden, had hij zich afgevraagt toen Mao in een keer het bos insprintte, om waarschijnlijk de raarste reden ooit. Nou, een kat vinden die net zo nieuwsgierig was als Mao was toch wel behoorlijk moeilijk. 'Mao!' riep Hollow maar weer, en zag toen in een keer iets zwarts voor zich. Het was een vleermuis die even besloot om op zijn gezicht af te vliegen. Hollow liet een kreet van schrik en deinsde achteruit, waardoor hij over een tak struikelde en neer plofte op de grond.

Een duidelijke mannenstem ging door haar gedachten heen. Ergens wilde ze wat terug roepen maar een katje trok haar aandacht. Ze hield van katten, ze was zelf een half kat en zachtjes begon het beestje te spinnen toen ze hem zacht aaide. "Word jij gezocht door de gedachteverstorende bimbo?" vroeg ze zacht aan het katje terwijl ze grinnikte toen ze een duidelijk geschrokken kreet hoorde. Ze grinnikte nog door en liet de kat weer met rust. "Misschien moet je naar hem toe gaan. Dan houd hij misschien op met schreeuwen. Er proberen mensen na te denken over belangrijke zaken katje.." zei ze tegen hem wezentje dat ze nog altijd aaide. Mallorie ging niet roepen dat de kat hier was. Ze had niet zo'n zin in onbekend, misschien wel hoogstens irritant gezelschap.

Hollow gromde geïrriteerd om zijn klunzigheid en hoge schrikvermogen, en krabbelde overeind. Waarom liet hij die kat niet gewoon zitten en ging hij terug? Bovendien zou die zijn weg wel terug vinden... Maar wat als Mao werd opgegeten door weerwolven of Nérins? In de eerste plaats zou de herbergin daar niet blij mee zijn, sinds het háár kat was(maar Hollow speelde er altijd mee in de 3 maanden dat hij daar verbleef), en in de tweede plaats zou hij een enorm schuldgevoel erdoor krijgen... Hollow besloot om maar verder te zoeken. Hij streek zijn zilverwitte haar uit zijn gezicht en liep verder. Mao miauwde naar Mallorie en spinde zachtjes, maar keek om toen ze iets hoorde ritselen. Dankzij haar dieren instinct, wist ze al wie het was. Hollow stapte over een doornstruik heen, en zag eindelijk Mao zitten... naast een neko. Oei, en hij was een uni... Dat was wel duidelijk door zijn haast schitterende haar(GEEN EDWARD-GLITTER).

Eveneens Mallorie keek op toen ze iets hoorde ritselen. En kijk eens aan, een uni kwam de struiken uit zetten. Net wat ze nodig had. "Kan je voortaan rekening houden met het feit dat sommige hier komen om na te denken.." zei ze tegen de persoon. Haar staart bewoog een beetje en haar ogen stonden vermoeid maar altijd nog alert en afstandelijk. Emotieloos was een goede omschrijving. Ze stopte met het aaien van de kat en concentreerde zich even weer op haar eigenlijk spullen. Een plattegrond van het huis van de man dat op de grond voor haar lag. Ze was al een paar keer in de tuin geweest en zelfs binnen en had een kleine schets gemaakt. Ze wist waar de man sliep en waar de documenten lagen die ze moest halen. Toch rolde Mallorie de map op. Ze wilde niet nog een keer zoiets meemaken dat ze betrapt of bijna betrapt werd. Ze zag een uni er niet voor aan om haar zomaar te laten gaan als hij haar ergens op zou betrappen. En toevallig had dit meisje geen zin in een bezoekje aan het gevang.

Hollow trok een wenkbrauw omhoog toen de neko dat zei. 'O, echt waar? Leuke plek om na te denken dan.' Zei hij. Ja, tuurlijk. Hij zou zelf ook een duister bos in gaan met allemaal gevaarlijke dieren, gewoon om na te denken. Zijn gedachte veranderde echter toen hij een soort kaart lag liggen. Was ze op een missie of zo? Nou, dat was zeker want neko's hoorden bij de demonen... wel jammer, Hollow vond nekos schattig. 'Mao.' Zei hij enkel. De zwarte kat keek op en liep nieuwsgierig naar zijn jonge "baasje" toe. Hollow tilde de kat op, en keek argwanend naar Mallorie. Helaas, Hollow had ook de opdracht gekregen om alle vijanden die hij tegen kwam neer te halen maar hij wist dat Mallorie nu behoedzaam was.

Mallorie snoof zachtjes. Ze rolde de kaart op en keek naar de jongen. "Moa.. Het is een leuke naam." Rolde er uit haar mond. Ja, Mallorie was zeer onvoorspelbaar. Want zelfs tegen een vijand kon ze vriendelijk zijn. Zeker als die vijand een kat had. Want Mallorie was helemaal weg van katten. Ze spinde een beetje en haar staart bewoog heen en weer. Al waren haar oren oplettend gespitst. "Even een vraagje tussendoor. Wil je me doden, ga je met me praten of scheiden onze wegen hier? Dan heb ik misschien een idee van wat ik moet pakken en wat ik moet verbergen.." zei Mallorie rustig alsof het over het weer ging. Maar de vraag was een vraag over leven en dood.. Hoe kon ze daar dan zo rustig over doen?

Mao miauwde, en Hollow aaide even over haar hoofdje, maar zette haar toen toch neer. Hij richtte zich weer op en keek.naar Mallorie. 'Helaas heb ik de opdracht gekregen om je neer te halen.' Zei hij kort maar krachtig. Hij was misschien maar 1.50, maar hij straalde totaal geen angst uit, al kon je heel goed zien dat hij niet de bedoeling had om haar te doden. Zijn hart was puur, en hij wou zijn trots als Uni niet kwijt. Bovendien wou hij ook niey een geweten.

Mallorie bleef zitten en keek naar het gras. "Verdien ik het..? Om te sterven? Om te sterven voor iets waar ik niks aan kan doen..Mijn lichaam? Mijn neko zijn? Of verdien ik het om te sterven voor mijn daden? Dingen die je niet kent.. Niet weet..? Kan je me doden? Een onbekende, zonder te weten wat degene deed? Zonder ook maar iets van diegene te weten? Kan je me doden.. Alleen omdat het van je gevraagd word? Omdat ik een slechter wezen zou zijn dan jij.. Omdat ik anders ben.. Verdien ik het daarom?" vroeg Mallorie hem. Ze keek naar hem. "Als je denkt dat dat zo is, ga je gang. Maar verwacht dan wel enige weerstand die je van iemand als mij kan verwachten.." zei Mallorie tegen hem. Zou deze jongen het kunnen? Ze zou het verdienen, mar dat wist hij niet..

Hollow luisterde naar wat Mallorie te zeggen had en was verbaasd. Hij dacht altijd dat nekos slecht waren. Hij had niet gedacht dat ze ook werkelijk een hart hadden. Van de vele nekos die hij tegen was gekomen, was tenminste de helft slecht. Al sinds hij trainde werd hem aangeleerd dat niemand meer goed was in deze wereld, en daarom was het ook zo belangrijk voor hem om puur te blijven, sinds er nog maar weinig wezens waren die zo dachten. Of het meisje zat nu keihard te liegen, of ze sprak de waarheid. 'Ik ben nooit van plan geweest om je te doden. Met neerhalen bedoel ik dat ik je bewusteloos sla. Ik heb de opdracht om je mee te nemen, niet om je te doden. Ik heb nog nooit van mijn leven iemand gedood, en ik zal dat ook niet doen.' Zei hij eerlijk.

"Mij meenemen staat gelijk aan mij doden. Want als je dat doet word ik vanzelf door anderen gedood.." zei Mallorie. Ze staarde naar een steen voor haar terwijl ze nadacht. "Denk je er wel eens over na.. Wat voor een impact een dood op anderen kan hebben. Zelfs van een huisdiertje kun je een mens ongelukkig maken. Ik weet dat jet denkt dat ik slecht ben. Ik zal niet ontkennen dat ik niet slecht ben. Als ik moet strijden tussen het slechten en het goede zul je mij zien aan de kant van de slechte. Maar maakt mij dat gelijk een slecht mens? Is het feit dat ik geboren ben als neko wat ervoor zorgt dat ik slecht ben in jouw ogen? In de ogen van jouw heersers. Zijn het die keuzes die mijn volk lang geleden heeft gemaakt die maken dat ik slecht ben? Of zijn het uiteindelijk mijn keuzes en daden die jij niet kent waardoor je verwacht dat ik een slecht mens ben?" vroeg Mallorie hem. Ja, ze vroeg zich dit echt af. Waarom wist ze niet..

Hollow schudde zijn hoofd. 'Mijn volk doodt geen mensen. Wij zijn, als uni's, een trots volk omdat we geen levens nemen en strijden voor wat goed is. Gevangenen worden niet gedood, maar ze blijven wel lang daar zitten, ongeacht hun situatie. Tenzij diegene goed van hart is, maar de verkeerde beslissingen heeft gemaakt, dan laten we diegene vrij. Neko's zijn voor ons slechte wezens door hun alliancie met de demonen. We zullen niet stoppen met wezens gevangen te nemen, want we laten de demonen niet de macht grijpen. Echter, ik kan er niks aan doen dat ik zo denk over nekos... ik weet niet beter, het is me zo aangeleerd.' Zei hij en liep wat meer naar haar toe, zodat hij haar goed kon zien. 'En ik weet goed genoeg hoe het voelt om iemand te verliezen, mijn hele leven bestaat alleen maar uit verliezen. Dat is waarom ik niet dood, maar het is ook waarom ik vecht voor de Goede. Ik wil voorkomen dat de demonen dierbaren van wezens afnemen, want... die pijn... ik begrijp die vreselijke pijn.'

"Wanneer heeft iemand slechte beslissingen gemaakt? Ik heb ze gemaakt. Meer dan eens. Ik dood, voor beide kanten. Zoals je zal begrijpen uit mijn woorden ben ik een huurmoordenares. Slecht, volgens jouw maatstaven. Maar ondanks dat ik slecht ben draag ik de gevolgen. Elke nacht. En misschien zul je denken dat dat onzin is. Maar ik ziet het wit in hun ogen. Net voordat ze sterven en al het licht verdwijnt. Ik ben de laatste die ze zien. Ik ben hun schaduw. Dus begrijp me niet vergeet jongeheer .. Ik ben slecht. Ik heb geen goed hart. Ja, ik heb een geweten. Ja, ik heb een hart. Ik kan pijn voelen evenals jij dat kan. Maar ik denk niet dat je een oorlog wint zonder te doden. Zonder te weten dat jij degene bent die hun hun levens afneemt. Is dat niet slecht? Gevangen nemen? Iemands leven afnemen terwijl diegene misschien kinderen heeft. Een geliefde om naar toe te gaan.. Ouders die hun kind willen omhelzen.. Vertellen dat het goed met diegene komt. Dat het allemaal een nare droom was. Is gevangen nemen dan niet slecht?" vroeg Mallorie. Haar woorden klonken dromerig. Ze wist niet hoe het was om ouders te hebben. "Hoe kan je hart puur zijn als je diegene zijn dierbaarste bezit afneemt door diegene gevangen te zetten. Terwijl je zelf kan genieten van een leven. Puur, trots zoals je het noemt. Goed. Zelfs jullie, als pure trotse wezens, hebben hun slechte kanten. Hebben hun fouten. Je bestaat niet zonder fouten, zolang je ervan weet te leren. Zelfs wij, slechte wezens, hebben onze goede kanten, zolang we die niet altijd wegduwen." zei ze. Mallorie zag hoe de jongen dichterbij kwam en haar hand rustte op het handvat van haar zwaard. Haar oren gespitst en haar ogen waren alert op de jongen gericht. Haar oplettende houding straalde totaal de woorden uit: Ik dood je als je te dichtbij durft te komen.

~
Mallorie is zeer filosofisch bezig.. XD

'De beslissingen die je maakt zeggen veel over een persoon. Zelf zou ik nog liever zelf dood gaan dan mensen te gaan vermoorden. Misschien speelt angst wel een rol bij die beslissing, of chantage, maar ik geloof niet dat die mensen geen keuze hebben. Ookal stemmen ze ermee in, ze kunnen altijd nog hun tegenstander in leven laten. Ze kunnen doen alsof ze moorden plegen. Mensen die gechanteerd worden hebben altijd wel een keus. Net zoals degenen die bang zijn. Maar dat maakt ze niet tot een slecht persoon. Mensen die van andermans pijn genieten, zoals Atoli, dat zijn slechte mensen.' Zei Hollow rustig en deed niks toen hij Mallorie's hand op haar zwaard zag. 'De gevangenen zullen het maar moeten uithouden. Als zij andersmans levens kunnen nemen, dan kunnen ze ook best wel hun familie missen. Families worden uit elkaar gerukt door die moorden, maar in tegenstelling tot die gevangenen kunnen hun families hun altijd wel opzoeken. En ik geloof dat dat niet slecht is.' Hollow haalde in een beweging een glazen mes uit zijn mouw. Het was van het sterkste en hardste glas gemaakt en het was vlijmscherp. 'Het is nog altijd beter dan dierbaren hun levens afnemen. Mijn ouders zijn vermoord door de demonen! Mijn zussen zijn opgepakt en één voor één gemarteld en verkracht tot ze erbij dood gingen!' Dit onderwerp lag erg gevoelig bij Hollow, de tranen stonden hem al in de ogen. Ookal had hij geen herrineringen, hij had bewijs gevonden en had uitgevonden hoe ze waren gedood. Op hun grafstenen stond genoeg informatie. Rot demonen...

Met een korte beweging stond Mallorie op. Haar zwaard getrokken.Het staal was donker, zwart te noemen zelfs en er was met gouden letters haar naam erin gegraveerd. Mallorie keek naar de jongen. "Jij had dan tenminste ouders! Jij bent niet gemarteld en verkracht door je familie zelf tot je ooit een kans had om te vluchten!" Wierp ze hem toe. Als je oplette kon je zien dat haar zwaard trilde, dat kleine traantjes zichtbaar werden door de gedachte die ze jarenlang verdrongen had door ontzettend veel te werken, te doden, dronken te worden, in bed met iemand te duiken en weer werken. "Een gevangene kan er ook zijn omdat diegene een dief is, of omdat diegene iets anders gedaan heeft. Niet gelijk omdat deze gemoord heeft. Je zei net dat je alle slechte wezens op je pas mee moest nemen. Dus je neemt spelende kinderen mee die nog nooit iets kwaad hebben gedaan, reizigers, handelaren. Niet iedereen is slecht. En jouw verdomde volk zorgt er dan wel voor dat hun familie, die geen keuze hadden om zo geboren te worden, ze missen. Ongerust raken. En dan misschien wel doordraaien. Je weet niet wat voor een gevolgen iets heeft. Ik wel, ik heb het gezien. Hoe vrouwen hun kinderen achter lieten. Grootouders niks anders meer waren dan een lichaam. En dan helpt alleen vrijlaten niet meer zo poef, alles is voorbij." Begon Mallorie. Ze moest het onderwerp verdringen. Het moest ergens anders over gaan.

Hollow richtte het mes toen op haar. Zijn haar hing voor zijn ogen, een schaduw werpend op zijn gezicht. Het zag eruit alsof hij wou gaan huilen, maar dat deed hij niet. Hij klemde zijn kaken kwaad op elkaar. 'Durf het nooit weer.... om mijn volk zo te beledigen! Wij doen tenminste iets om de wereld niet in de handen van die vervloekte demonen te laten vallen! Je wilt absoluut niet weten wat er is gebeurt in de laatste slag van de demonen. Er zijn zeker meer Uni's en Naga's vermoord dan wij ooit demonen of Neko's gevangen hebben genomen! Jullie moeten gewoon je grenzen kennen! Als ik jou was geweest, had ik in de eerste plaats nooit mensen vermoord, ookal was ik gedwongen! Dan zou ik mezelf maar opofferen voor die arme burgers! Dan zou ik liever zelf dood zijn gegaan! Zelfs nu wil ik dood. Deze wereld is zo verpest dat ik nog liever op aarde zal wonen! Maar dat doe ik niet.' Hij hief zijn hoofd, en zijn ogen stonden fel en strijdlustig. 'Ik vind het een eer om mee te mogen helpen om deze wereld te zuiveren, en het terugbrengen naar de staat waarin het was voordat de demonen aan begonnen te vallen.' Hij stormde toen naar voren en viel Mallorie aan met zijn mes.

Mallorie lette al niet meer op zijn woorden. Zoveel mogelijk niet. Ze keek naar zijn bewegingen en hield haar zwaard paraat. Nooit een lage verdediging gebruiken was haar geleerd. Ze verdedigde dan ook vanuit hoog. Haar zwaard suisde naar beneden en ze voelde hoe deze op het mes belande. Dat hoorde ze tevens ook. "Ik beledig je volk als ik dat wil." siste Mallorie. Als het op vechten aankwam met wapens, dan zou dit nog een pittig gevecht worden als de jongen een beetje kon vechten. Ze was sinds ze de kracht in haar armen en benen had gekregen getraind voor dit soort dingen. Ze kon hem beschieten, met zwaarden, met dolken, werpmessen, zelfs met speren als ze deze zou hebben aanvallen. "Ga naar de aarde, ga die perfectioneren. Want deze planeet bestaat niet zonder ons. Accepteer het. Perfectie alleen bestaat niet dom joch!" siste ze verder. Haar ogen schoten vuur en Mallorie zou zeker ook haar krachten gebruiken als het nodig was, al gebruikte ze deze zelden. "Ik dood om te leven. Ik dood omdat ik ervan geniet. Ik dood zelfs voor jouw meerderen. En dan zijn jullie niet slecht. Als jullie mij betalen om iemand te vermoorden van je eigen soort. En het dan maar op de Neko's en Demonen af kunnen schuiven. Want zij zijn het kwaad in deze wereld.." siste Mallorie geïrriteerd.

Hollow gromde boos en trok zijn mes weg van het zwaard, wat een hard krassend geluid maakte. Hij trok een tweede glazen mes en viel Mallorie snel maar krachtig aan met één mes. Hij was zeer goed getraind, en hij was waarschijnlijk wel de snelste van zijn team waarmee hij trainde. Hij was misschien klein en had misschien geen spieren, maar kracht had hij zeker wel, en hij wist precies hoe hij die moest gebruiken. 'Ja, ik schuif het inderdaad op de Neko's en Demonen af! Zij hebben in eerste instantie voor deze oorlog gezorgd en willen het hier verpesten! Macht... Kracht... Roem. Ik walg ervan!' siste hij. Hij hief toen zijn andere mes en zwiepte die richting haar schouder.

Mallorie wist net een pas naar achteren te doen en voelde zijn mes langs haar schouder gaan en een snee maken. "Dat hebben we niet gedaan. Jullie zijn zo verdomde arrogant dat je niet inziet dat je eigenlijk ook slecht bent." siste Mallorie. Ze sprong naar achteren en gooide haar zwaard aan de kant en trok twee van haar in gif doordrenkte dolken. Ze waren eigenlijk langer dan de normale dolk, haast net zo lang als de messen van de jongen. Maar nog altijd kleiner. Een zwaard werkte op dit moment niet in haar voordeel. Mallorie was op bijna alles voorbereid behalve als ze uiteindelijk omsingeld zou worden. Dan was haar enige optie nog vluchten. Iets dat ze liever niet deed want ze haatte het. "Als wij het willen verpesten dan leefden we hier niet. Jouw volk zal dan uiteindelijk evengoed roem en kracht en macht vergaren. Jullie zullen oorlog maken met jezelf omdat jullie niet kunnen en willen doden maar jullie allemaal o zo perfect zijn!" siste Mallorie hem toe terwijl ze op hem afging met haar dolken.

'In in precies welke manier zijn wij slecht? Omdat wij dit alles op de demonen afschuifen? Omdat wij ons trots behouden als volk door niemand te doden? Oke, misschien zijn wij ook wel slecht, maar half niet zo slecht als jullie zijn. Jullie doden in genot, wij zullen alleen doden als het echt niet anders kon.' Hollow liet zijn messen zakken. 'Het kan ook niet anders dan dat wij alle Neko's en demonen wantrouwen. Zelfs de andere volken wantrouwen wij niet, want niemand kan meer vertrouwd worden. Het enige wat je zal krijgen is een mes in je rug. Wij willen niks anders dan dat deze oorlog voorbij is, dat we handen kunnen schudden met de demonen en samen verder kunnen leven, zonder al die onnodige moorden.' zei hij rustig. Hij zuchtte toen diep en hief één van zijn messen weer, die hij op hoogte van zijn hals hield, het mesblad aan de kant van zijn pink en de punt naar Mallorie gericht. 'Maar dat is niet langer mogelijk.'

"Alsof wij oorlog willen.." zei Mallorie. Ze hield haar dolken geheven. "En als je dan zo graag niet wilt doden, begin dan niet met vechten. Wie zegt dat ik niet te vertrouwen ben. Ik heb ooit een bloedcontract gesloten. Dat was zeven jaren geleden en nog altijd ben ik er trouw aan. Ik hoef je niet aan te vallen. Ik verdedig mezelf alleen maar. Jij bent nu begonnen met vechten." zei Mallorie tegen hem. Ja, ze had ooit een bloedcontract met haar toenmalige leermeester gesloten. Verdedig de zwakkeren onder onze kant. Laat ze leven en geef ze te eten. Zorg dat je er iets voor terug krijgt. Dood als het je gevraagd word of als verdediging maar niet voor de lol. "Ik dood niet voor de lol.. Dat mag ik niet." zei Mallorie en ze keek naar de jongen. Ze mocht volgens haar contract niet doden voor de lol en ze wilde de eer van haar leermeester niet schenden door dat wel te doen. Deze jongen dacht vast dat ze een of ander onbetrouwbaar wezen was, dat had hij eigenlijk al laten merken. Maar het lag eraan wat er van haar gevraagd werd.

Iep, iep.
Dat hoge vogelgeluid klonk als nagels die over een bord krasten in Riley's oren, schelle kreten die zijn oren zo vreselijk prikkelden dat hij zijn handen over zijn oren sloeg om het geluid buiten te sluiten. Hij wou niks meer horen... Niks meer zien en niks meer zeggen. Hij wou ter plekke dood vallen, getroffen worden door een hartaanval, wat dan ook. Zolang hij hier maar weg ging... Weg uit deze verschrikkelijke wereld. Hij kneep zijn ogen krampachtig dicht, klemde zijn kaken op elkaar alsof hij een eikel probeerde te verpulveren tussen zijn tanden, bleef daarna bevend en trillend zitten tot de golf van misselijkheid en zelfmedelijden weg trok.
Iep, iep.
Dood... Opnieuw... Opnieuw had hij iemand de dood in gejaagd zonder enige genade of medeleven, had degene die hem geprobeerd had te helpen zo erg toegetakeld en verminkt dat hij niet meer te redden was. Zijn messen die zich in diens vlees boorden, de sneeën die zich vormden in zijn lichaam en het rode bloed wat uit zijn wonden gutste, hetgene waar zijn sadistische kant het meest van hield terwijl zijn normale kant het verafschuwde. Het maakte hem bang, banger dan hij ooit voor iets was geweest.
Iep, ie-
Een welgericht mes doorboorde het kleine lichaampje van de vogel in de boom naast hem, kapte daarmee abrupt het piepen af. Net zoals al zijn slachtoffers viel het vogeltje bloedend op de grond, snakte daar naar adem en genoot voor de laatste keer van het licht van de dag. Het vogeltje tjirpte zielig en zwakjes maar Riley bood er geen aandacht meer aan. De gele kleur was nog altijd aanwezig in zijn ogen, wat nog steeds betekende dat van alles kon gebeuren. Of hij zou terugkeren naar zijn normale gedrag, of hij zou opnieuw verliezen van zijn stoornis.

Evra liep rustig tussen de bomen door. Hij zocht een plek om uit te rusten. Plotseling vloog er een mes vlak voor zijn gezicht langs. Hij ciel achterover op de geond. Wat was dat nou weer dan? Vroeg hij zich kwaad af. Het laatste waar hij zin in had was dat zijn rust verstoord zou worden of dat er gevochten werd. Evra hoorde een plof en keek om. Daar lag een cogeltje, te bloeden en te sterven. Vlug kroop Evra er naar toe en zette zijn tanden in het beest. Hij had de laatste tijd niet veel gegeten, daarom had hij honger en was hij wat schuwer dan gewoonlijk. Hij slikte het arme beestje naar binnen toen hij het mes er uit getrokken had.

Als iemand zijn of haar handen op zijn rug had gelegd, zou degene het krampachtige samentrekken van zijn spieren hebben gevoeld. Hij voelde iemand in de buurt... Iemand waarbij hij uit de buurt moest blijven. Nee, wacht. Dat moest helemaal niet. Hij kon toch best op diegene afstappen en zijn verontschuldigingen aanbieden voor het laten schrikken... Om hem daarna uit elkaar te rukken, zeker. Hij moest nu weg, of degene die beneden stond moest weg. Hij dacht even na over welke van de twee toepasselijker was maar zijn nieuwsgierigheid overwon het toch weer. Hij wou weten wie daar stond en wat diegene was. Hij liet zich van de tak vallen, stortte naar beneden maar dankzij zijn lenigheid wist hij te landen, maakte eerst een koprol zodat hij zijn benen niet zo breken en kwam overeind. Zijn groengele ogen gingen rond, speurden de omgeving af naar een persoon en zag toen iemand, zittend op de grond en aan zijn mes te zien, die aan de kant lag, had diegene het vogeltje opgepakt. Riley liep er op af, nog allerlei discussies in zijn hoofd tussen zijn goede en slechte kant. Hij trok zijn wenkbrauw op, zag aan de bloederige mondhoeken van de neko dat hij het vogeltje had opgegeten. 'Had je honger of -' Hij kapte zijn zin vlug af door de vijandige en spottende toon die erin had gelegen en schraapte even zijn keel. 'Ik bedoel: Wat doe je hier in je eentje?' Hij was opgelucht dat zijn stem wat rustiger en aardiger klonk.