Villa Grigoria. - Mytia

Een prachtige villa met een prachtig landgoed eromheen. Groot maar niet te. Het is niet kilometers lang. Er is een prachtige, goed onderhouden tuin. Er is een stal met een zwart paard en soms is deze leeg. Er staan een aantal bomen en een grote rozenstruik. Verder is de tuin gras en een aantal terrasjes zijn erop gemaakt, in ieder geval genoeg plekken om te zitten. Maar eigenlijk valt de tuin in het niet bij het gebouw zelf. Het is gemaakt van donkergrijze stenen en de dakpannen zijn eveneens kleurloos. De voordeur is van oud eikenhout en prachtig bewerkt. De ramen die je ziet zijn of verduisterd of ze zijn glas-in-lood gemaakt. Maar eveneens prachtig. Dan als je door de voordeur gaat kom je in een prachtige vrij witte, marmeren hal. Er leiden dan, links en rechts, twee trappen naar boven. Eentje naar de tweede verdieping en eentje naar de eerste verdieping, links voor de 2e verdieping en rechts natuurlijk voor de 1e verdieping. Dan tussen die twee trappen is een zwarte deur. Als je door die simpele deur gaat kom je in de bibliotheek en trainingsruimte van Mallorie ineen. Links de bibliotheek en rechts haar trainingsplek. Maar daar is ze niet altijd te vinden. Soms neemt ze een van de linkerdeuren, ze zijn redelijk groot en leiden naar een kamer, de woonkamer, deze is donker, er ligt een groot kleed en er is een open haard. Er staan prachtige en heerlijke ligbanken en een paar fauteuils. Aan het einde staat een tafel met een aantal stoelen en ligt komt door de kaarsen die overal staan. De kamer aan de rechterkant van de hal is de eetkamer, deze is ligt ingericht met houten meubels. Eraan grenst een grote keuken en daaraan weer de vertrekken van de bedienden. Op de eerste verdieping zijn de slaapkamer van Mallorie en de logeerkamer en verder nog een aantal onbelangrijke kamers en hetzelfde geldt voor de tweede verdieping.

Regels:
Personen: Maximaal 20.
Regels: Je komt er moeilijk in zonder haar toestemming.

Evra keek vanachter de bomen naar het inmense gebouw. Hij zuchte. oke, dacht hij, Atoli was leuk maar ze was de demonenleidster.. Hij was op zoek naar een huis waar hij kon blijven slapen en was richting de bomen gelopen. Nu liep hij nieuwsgierig, maar schuchter (oke ik hoop dat je weet wat ik bedoel..XD) richting de grote tuin en bleef even staan.

Het meisje keek naar de man die ze uitgenodigd had. Ze waren op het moment bezig met een schermgevecht maar zonder bescherming. Natuurlijk was ze beter en versloeg ze de man met gemak. Het meisje hield haar oren gespitst en lette goed op. Natuurlijk was de man geen onbekende. Het was een bediende die toevallig een beetje kon vechten maar nadat Mallorie hem meer dan vier keer geraakt had stopte ze. "Je kan gaan!" zei ze streng tegen de persoon. Vervolgens keek Mallorie rond. Ze voelde gewoon dat er iets was maar liet het even zitten, haar staart bewoog een beetje toen ze wat spullen oppakte. Mallorie deed niet veel maar opruimen van haar eigen spullen vaak wel.

Natuurlijk weet ik wat dat betekend. XD

Evra sloop verder de tuin in. Hij keek nieuwsgierig en vol bewondering naar het gebouw dat nu nog groter was dan van een afstandje. Hij wou niet dat iemand hem zag, hij was nogal verlegen.

Mallorie keek rond en ging even naar een klein schuurtje dat bij de manege stond. Er stond een zwart paard dat ze even aaide voor ze weer naar de tuin liep en neerplofte in het gras. Mallorie kon best rustig zijn als ze wilde en nu wilde ze dat zijn. Ze ging liggen in het gras en stuurde de bediende weg me de opdracht haar niet meer te storen tot ze binnen kwam. Mallorie begon te kijken naar de wolken en eveneens naar haar omgeving te luisteren..

Evra dook weg achter een struik toen hij een meisje aan zag komen. Hij bleef stilletjes zitten. Het meisje zei tegen haar bediende dat hij weg moest en Evra keek voorzichtig om de struik naar het meisje. Ze was mooi en had glanzende haren. Hij blossde bij die gedachte en ging het meisje liggen te bekijken.

Dacht ze dingen te horen of verbeeldde ze het zich? Het meisje had geen idee. Ze slikte even en keek weer naar de wolken en glimlachte. Ze zou vanavond misschien maar weer eens op pad gaan. Ze had zin in een one-night stand. Of misschien om gewoon weer eens wat te drinken. De laatste dagen zat ze veel thuis omdat ze een moord moest plannen en deze man moeilijker te pakken was dan anderen. Maar het ging haar wel lukken. Morgen zou ze eraan beginnen en ze had er zin in.. Zoals altijd. Ze pakte een meisje uit haar laars en speelde er een beetje mee tussen twee vingers.. Ze had toch het gevoel dat er iemand was en slikte even. "Is er iemand?" vroeg ze vragend. Ze vond het niet gek om hardop te praten.. Dat deed ze wel vaker.

Evra had vol bewondering naar het meisje zitten kijken. Het leek net alsof hij betoverd was door de aanblik van het meisje. Zonder dat hij het wou, stond hij op en liep zachtjes achter de bojes vandaan. Hij liep naar het meisje, alsof hij gehypnotiseerd was. Het meisje keek de andere kant op. Hij schrok wakker toen hij de lieve stem hoorde vragen of er iemand was. Hij realiseerde zich dat hij pal voor het meisje stond en zijn hoofd werd helemaal rood. Hij keek verlegen naar de grond en zei: 'ik.'

Ze schrok op toen ze toch een stem hoorde. Ze draaide zich direct om en keek omhoog. Ze keek naar de jongen en stond langzaam op. Ze was iets groter dan de jongen maar veel scheelde het niet. Mallorie zag hoe hij naar de grond keek en rood was. Ze legde haar hand onder zijn kin en duwde deze omhoog zodat ze in zijn ogen kon kijken. "En wie is deze ik dan wel niet?" vroeg ze hem rustig. Mallorie gokte dat ze ouder was dan de nekojongen hier voor haar. Het scheelde wel dat hij neko was, dan liet ze hem eerder toe als hij aardig was. Ergens had Mallorie wel zin in wat gezelschap. Ze was eigenlijk altijd alleen en haar bedienden rekende ze dit keer niet mee. Ze keek naar hem terwijl de wind durfde te spelen met haar rokje en het losse shirtje dat erboven hing. Het meisje liet de wind zijn gang gaan omdat hij ook sierlijk haar haren wilde meenemen. Al lukte dit natuurlijk niet..

Evra voelde de warme vingers van het meisje onder z'n kin. Het voelde wel prettig. Nu keek hij haar aan en werd nog rooder (als dat al kon) en tranen sprongen in z'n ogen. 'Ev-evra.' hij rilde helemaal. Hij was nog steeds niet helemaal over zijn angst voor anderen heen, al vond hij het meisje er lief uit zien.

Rustig was ze, helemaal rustig en ze keek naar Evra. "Aangenaam Evra, ik ben Mallorie. Maar, als ik vragen mag, wat doe je hier eigenlijk?" Het meisje had nog altijd haar vingers onder zijn kin omdat ze niet wilde dat hij weg zou kijken. Dat zou angst vertonen en op het moment wilde ze niet schrikwekkend zijn. Mallorie glimlachte een beetje om het rode gezicht van Evra. Ze vond het grappig om te zien dat hij zo rood werd maar lachte hem niet uit. Ze stonden aan dezelfde kant voor zover zij wist en ze hadden alle mensen nodig.

De tranen rolden zachtjes en langzaam over Evra's wangen. Hij trilde van top tot teen en had het koud. Hij begon tot overmaat van ramp te klapper tanden en hij verlangde naar de warmte van het lichaam van het meisje. Hij had sterk de aandrang om Mallorie te knuffelen, maar deed dat dus absoluut niet. Hij ademde snel en wou antwoorden met 'Hoi' want hij wou niet onbeleefd over komen, maar hij kreeg geen geluid uit z'n keel.

Evra's tranen werden zacht weggeveegd door de hand van het meisje. "Ik breng je naar binnen.." mompelde ze. Mallorie pakte de hand vast die bij Evra hoorde en trok hem zachtjes mee. Haar staart bewoog speels en haar oren stonden rustig. Ze keek naar hem en liet toen zijn hand weer los en deed even haar jas uit en legde deze over zijn schouders. "Je kan je zo opwarmen bij de haard als je dat wilt." zei ze verder. Mallorie keek even naar de bediende die al een deur voor hen open gedaan had. Mallorie verzorgde haar gasten altijd goed als ze toegelaten werd. Natuurlijk stond ze dan wel bij hen in het krijt maar dat werd altijd goed vergoed. Toch was dat altijd iets dat de mensen vanuit zichzelf deden, daarom zei ze er geen woord over en keek ze naar Evra.

Evra schrok zich bijna dood toen het meisje zijn hand pakte. Hij liet zich zachtjes meetrekken en kreeg de jas van Mallorie om. Hij trilde al wat minder en hij werd al wat minder rood. Toen hij de bediende in het oog kreeg schrok hij en pakte de arm van Mallorie stevig vast. Hij keek angstig naar de bediende. Hij zag dat de bediende z'n arm uit stak en schrok zich alweer bijna dood. Uit angst voor een pak slaag hield hij het meisje om haar heupen vast en boorde liefkozend en zachtjes zijn hoofd in haar buik. Ze rook lekker en had een warme zachtte buik.

Mallorie was verbaasd van wat de jongen deed en bleef even stil staan. Ze ging door zijn haren heen. Met een blik keek ze de bediende weg. Ze wist dat hij daarop gereageerd had. Verbazingwekkend genoeg vond Mallorie het niet erg, reageerde ze er zelfs rustig op. Niet spottend of vreemd. "Hij is weg Evra. En Conor doet trouwens niets. Hij zal je met geen vinger aanraken maar ik zal zorgen dat ze je niet lastig vallen.." zei ze tegen hem en ze ging nog steeds door zijn haren heen. Haar stem was rustig en beheerst. Zelfs zeer vriendelijk te noemen aangezien er een glimlach op haar gezicht lag terwijl ze naar Evra keek.

Evra keek op vanaf de buik van Mallorie. Met grote puppydog-ogen keek ze hem aan. 'Echt?' vroeg hij een beetje verbaasd. 'Woon je hier?' Hij liet het meisje los en wensde meteen dat hij dat niet had gedaan. Er klonk een hard geluid van achter het gebouw vandaan. Evra schrok weer en sloeg dit keer z'n armen om de nek van het meisje. Hierdoor lag zijn hoofd op haar schouder en kietelde zijn snelle adem de nek van het meisje.

Mallorie knikte. "Ja, het was eerst het vakantiehuis van mijn ouders maar het is nu mijn thuis.." zei ze glimlachend. Ze luisterde even naar het harde geluid. Wees maar niet bang, dat is Thor maar. Mijn paard.." zei ze glimlachend. Zijn adem kietelde een beetje.. Iets dat haar deed glimlachen. Voorzichtig legde ze haar armen om zijn middel heen. Ze wist zichzelf moeilijker een houding te geven dan normaal. Ze was zoiets niet gewend.. Meestal hing zij bij iemand om de nek, al moest ze dan ook zeker wel wat gedronken hebben.

Evra was nog niet vn plan haar los te laten. 'Paard?' fluisterde hij. De adem weerkaatste. Hij liet z'n armen zakken, toen Mallorie hem vasthield zodat hij zich niet bang voelde dat dacht hij tenminste, maar bleef tegen haar aan hangen en sloot even z'n ogen. Het was fijn om tegen haar aan de hangen.

Mallorie hield haar armen om Evra heen en keek naar de jongen die zijn ogen gesloten had en glimlachte. "Je weet toch wel wat het is.. Een paard. Groot, vier benen. Die van mij is zwart.. Puur zwart, maar met groene ogen.." zei ze rustig. Mallorie glimlachte en keek naar Evra. De jongen interesseerde haar om de een of andere reden. Het was echt een interessant wezentje.

Evra legde zijn handen op de heupen van Mallorie. 'Ik heb er van gehoord..' zei hij aarzelend. Hij keek diep in de ogen van het meisje. Het waren mooie ogen. Hij werd weer rood.

Mallorie voelde zijn handen op haar heupen keek even naar hem. Haar wangen werden er rood door. "Wil je hem zien?" vroeg ze rustig. Mallorie had even moeten slikken. Zijn ogen konden ver kijken in de hare en ze verdronk zowat in de zijne. Haar eigen woorden haalden haar weer uit de diepe donkere zee van de ogen van Evra. Ze glimlachte een beetje, hij had haar in verlegenheid weten te brengen, iets dat heel knap was.

Evra bleef naar de mooie ogen kijken. Hij wou dat ze in de zijne bleef kijken. 'Als jij me alles verteld over.. paard?' zei hij met een zachte stem. Hij was nu niet bang meer, want zij was bij hem.. dan zou hem niets overkomen..

Mallorie slikte. Ze bleef in de zijne kijken. "Ik vertel je alles wat ik weet.." zei ze zacht. Het was nog geen fluistering maar de zachte stem paste perfect bij de wind die zich lichtjes aankondigde. Opnieuw verdronk ze in zijn ogen. Ver weg was ze, Mallorie. De jongen leek haar te betoveren maar ze vond het niet erg. Helemaal niet erg want hij wist een glimlach op haar lippen te laten verschijnen.

Evra ging iets dichter op Mallorie staan. Hij wist niet wat hem overkwam. Een meisje, zó mooi, stond nu voor hem. En ze bleef in zijn ogen kijken. 'Je moet me niet alleen vertellen, je moet ook laten zien.' zei hij. Het leek alsof hij haar betoverde met zachte stem.

Mallorie keek naar Evra. Ze hield hem niet tegen toen hij dichter bij haar ging staan. Ze slikte even en bleef in zijn ogen kijken. Ver van de hare verwijderd waren deze niet. Ze scheelden misschien vijf centimeter zo op haar blote voeten.. Het was niets. "Ik wil je Thor laten zien, erover vertellen. Laten zien wat hij kan.." zei ze zachtjes. Ze voelde zich op zijn gemak bij hem. Mallorie genoot van zijn zachte stem.