De grotten achter Morte

Achter Morte zijn enkele grote duistere grotten. Hier komen de demonen om hun slachtoffers te offeren. Er staat een grote offertafel in de grootste grot. Op deze tafel zijn nog resten bloed te zien. Dit schrikt de meesten af. Dat is aar beter ook, want als de demonen iemand vinden wanneer ze gaan offeren dan offeren ze gewoon een iemand extra..

Regels
Aantal: 10 personen
Gevchten kan wel maar is wel wat aan de krappe kant ervoor

new
-------

Ryan zat op een grotere rot zijn dolk schoon te makken hij had net een dier ge offert, hij moest het iedere week van zijn moeder doen, hij zelf vond dat niet zo belangrijk offeren.Maar zij jammer genoeg wel en hij keek naar de dode vos die er lag. Hij vond het jammer van het dier maar het kon niet anderster. Als hij de dolk schoon heeft bergt hij hem op en loopt naar de kaars toe en neemt de vlam er van af en steekt de vos met zijn vuurkrachten aan.

Evra liep langs de grotten. Hier was hij het allerliefst. Opeens rook hij de geur van bloed en sprong de dichtsbijzijnde boom in. hij sprong van boom tot boom. Opeens zag hij een jongen staan naast hem lag een dode vos. De jongen stak de vos in de vik. Evra keek verbaasd toe. Hij legde zijn staart op de tak neer. Als je bij de boom stond kon je alleen zijn staart zien.

Ryan zuchte diep en keek even toe hoe de vos verbronde en dan loopt hij naar de kaars en blaast hem uit terwijl hij de grot uit loopt. En hij keek rond en zag tot zijn verbazing een staart uit een boom hangen.Dit wekte meteen zijn nieuwschierig heid op en liep er heen. Als hij bij de staart is ijkt hij vragent omhoog maar ziet niks door de bladeren en dan kijkt hij weer na de staart die hij niet wilde aan raken je wist maar nooit. "Ik raad je aan weg te gaan, Demonen offeren graaf al moet het twee keer. " Waarschuwdt hij het dier en wilt weer weg lopen.

Evra schrok erg van de stem die opeens vlakbij klonk. Hij trok zijn staart omhoog. 'Dat weet ik wel..' zei hij, hij probeerde vast te praten maar er klonk een kleine bevering in zijn stem. Hij gluurde tussen de bladeren door.

Ryan hoorde de beving in de stem van de naga's (hoop tot het de juiste naam was)."Kom maar uit de boom er is niemand"sist hij wart kil en kort weg en keek weer na de boom waar de staart blijkbaar weg was. En hij schudde zijn hoofd. Er waren vele die zo angstig waren door de leisdster van de demonen.
----

even met de hond uit brb

Lolz het is Neko
---

Evra schrok de jongen wou dat hij uit de boom kwam. "Ik..ik wil niet' hij klonk nu heel bang. Hij wou niet uit de boom, hij vond het eng om naar de jongen te moeten. Hij kroop naar achter en probeerde hoger op te klimmen. Dat veroorzaakte een heleboel geritsel. Het was duidelijk te horen waar hij nu zat.

Ryan zuchte ergerent." Als je daar blijf zitten wie een bang kind vinden de anderen je toch en word je als nog ge offert, dus kom uit die boom met mij kan je hier makkelijk weg komen en dit is mijn laatste aan bod, haarbal.
"sist hij en hij vroeg zich af waarom hij die neko eigelijk helpte, maar hij wist het antwoord wel hij was niet puur slecht.

Evra schrok van de harde woorden. Hij sprong uit de boom. Hij draaide zich om. Er liepen warme tranen over zijn wangen. Nooit anderen vertrouwen.., dacht hij bij zichzelf. Even keek hij achterom. Een traan glinsterde. 'je bent zelf een haarbal...' zei hij zacht, maar vertaanbaar. Hij begon weg te lopen. De tranen liepen nog steeds over zijn wangen.

"Sorry, ik wilde je alleen maar waarschuwen"zegt Ryan zachtjes en keek hem na. Hij snapte hem wel demonen waren ook niet te vertrouwen , en ze kwetste anderen veel en deden andere nog meer pijn ook. En hij zuchte soms wilde hij geen demoon zijn en soms geen mens."Wacht ik loopt een stukje mee, als je goed vind"vraagt hij aan hem

Evra sjokte een stukje verder. Hij hoorde wat de jongen zei, maar reageerde niet. Hij had zijn hoofd gebogen en de tranen drupten voor zijn voeten.
Hij voelde zich duizelig. Nog nooit heeft iemand hem beledigd. Het deed hem zeer. Misschien komt het, dacht hij bij zichzelf, omdat ik nooit met anderen omga? Ach wat zou het! Hij viel op zijn knieën in het gras.

Ryan zag hem op zijn knieen vallen en liep er langzaam en behoudzaam heen. en bleef op een meter afstand staan en bekeek hem, Hij zag er erg droevig uit."Ik bedooel de het niet zo ik uit me meestal snel en aangezien ik meestal met demonen omga, ben ik nogal hart." probeert hij hem uit te leggen en hij keek naar de grond

Evra keek om naar de jongen. 'Nya! Dat begrijp ik..' zei hij,' ik ben ook niet de aardigste..' Hij glimlachte en liep wankel op de jongen af.

Ryan keek de jonge aan."Ik wil tot je afstand houd, ik ken je nog niet goed genoeg"szegt hij dan eerlijk tegen hem en hij kwam recht."Trouwens mijn naam is Ryan, Ryan skywalker en ik woon in morte" volgt hij niet veel later er achter aan. en hij bleef hem aan kijken.

Evra keek de jongen aan. Hij draaide zich om en klom bliksem snel 1 van de grotten op. Hij ging zitten en keek Ryan aan. "ikke ben Evra,' zei hij, hij keek verbaasd, normaliter zei hij nooit wie hij was.

Als hij de naam van Evra hoort knikt hij. "Aparte naam"zegt hij zachtjes en hij leunde tegen de rotswant aan en keek naar een paar lichte vonkelende sterren en hij gaapte hij was best moe

Evra keek Ryan aan. Hij knikte. "wee ik," zei hij. Hij sprong van de rots. Wie is dze jongen?, dacht hij. Hij hield zijn hoofd schuin en liep langzaam op Ryan af. "wie ben jij?' het klonk wat onbeleefd. Hij was gefacineerd door de jongen. "Sorry als het onbeleefd klonk" zei hij.

Ryan keek nog naar de sterren als hij een plof hoort en hij kijkt op en ziet evra langzaam op hem af komen. En hij legt voor het geval dan zijn hand op zijn wapen riem. Maar dan hoort hij zijn vraag."Dat heb ik je al gezegt, mijn naam is Ryan" zei hij koppig tegen evra, maar hij wist wat hij bedoelde maar het ffeit was hij wist nog niet wie hij was zelfs niet welke kant hij stond.

Evra gromde zacht. Hij had gezien dat Ryan zijn hand verlegde. Hij draaide zich om. "Je wil niets van me weten, dus ik vertrek." Hij liep naar de boom waar hij uit gekomen was. Hij klom omhoog de boom in. Hij sprong van boom naar boom. Na 5 bomen hield hij op met springen en ging zitten huilen op de tak.

Ryan keek evra naa en hij voelde zich schuldig.Maar hij kon er niks aan doen zo was hij nu eenmaal zo..zo wantrouwig en hij haalde zijn hand van zijn wapen riem af en legde zijn hand op het litteken opzijn slaap. Hij wist nog goed hoehij er aan was gekomen, door een vriend of hij dacht tot het een vriend was maar blijkbaar niet. Hij was toen in een val gellopen en hij wist alleen nog tot hij wakker werd thuis met verband op zijn hoofd. en hij zuchte weer en keek naar de sterren. En vroeg zich af wat zijn leven betekende, en hij begon te lopen

Evra voelde zich niet goed. Wat heb ik gedaan?, dacht hij. Hij voelde zich schuldig en begon terug te springen naar de plek waar de jongen was.

Ryan liep met handen in zijn zakken weg van de plek terwijl hij nadacht over zich zelf maar dan hoort hij geluiden en hij keek op en zag evra terug komen springen un de bomen en hij bleef staan en wachte af wat hij wilde, Hij had gemerkt tot hij veel alleen was, daarom deed hij misschien zo raar.

Evra stopte even. Hij was duizelig. Heel duizelig. Hijgend stond hij stil. Ik voel me schuldig, dacht hij. Hij had helemaal niet in de gaten dat Ryan bij de boom waar hij inzat stond te kijken. Hij sprong nog een boom verder. Zijn voet glipte van de tak en hij probeerde zich vast te grijpen. Maar in plaats van een tak te pakken knalde hij met zijn kop tegen een dikke tak. Hij viel omlaag uit de boom en raakte de grond. 'Nyaaa!' schreeuwde hij, en het werd zwart voor zijn ogen.

Ryan schrok in eerste instantie van wat hij deed en zag hem op de grond vallen.Hij snelde naar hem toe en knielde bij hem beer. "Evra...gaat het..." vraagt hij en hij boog zich dichter naar hem toe om te horen of hij nog ademde, hij had een vlinke val gemaakt

Evra hoorde vaag een stem. De stem klonk verweg. Toen hoorde hij nog een stem. Die stem was dichterbij. Het was een meisjes stem. Ze zei:'Ik leef nog, Evra, ik leef nog, Evra!' 'Wie ben jij?' vroeg hij verward. 'Ken ik jou? Waar ben ik?!' Hij keek om zich heen. Hij was op een donkere stille plek. De stem van het meisje vervaagde. "Nee! Laat me niet alleen!!' schreeuwde hij. 'laat me niet alleen..' Hij begon te huilen. Het was een nare plek. Hij rilde over zijn hele lijf en vroeg zich af of dit ooit zou stoppen