De Hoofdstad - Neirae

Neirae is de hoofdstad van het rijk van de neutralen. Het is een enorme stad, misschien wel drie keer groter dan Amsterdam, en heeft vele kraampjes, winkeltjes en oude rieten huizen. Wat opvallend is, is het grote kasteel in het midden van Neirae. MAAR, dit kasteel is eeuwenoud en wordt niet gebruikt. Er gaan geruchten rond dat het een behekst kasteel is, en daarom durft ook niemand het te betreden of er in een straal van 5 meter te komen. Het grootste landhuis van Neirae, dat is waar de leider zich bevindt, samen met zijn medewerkers.

Regels: Je mag vechten, maar het is erg druk, en de kans is groot dat anderen je uit elkaar halen.
Rang: Geen
Aantal personen: Onbeperkt

Evra strompelde voort. Hij liep door de straten op weg naar het midden van de stad. Hij probeerde voorzichtig harder te lopen. De mensen keken hem raar aan. Hij greep naar zijn been. Daar zat een grote snee in. Hij was aangevallen door dingen in het bos. Hij strompelde voort. Hij was wat bang voor de mensen, maar liep toch moedig door. Opeens zag hij een groot kasteel staan. Hij zag dat het daar minder druk was en liep er op af. Hij werd alsmaar duizeliger bij elke stap die hij nam. Hij struikelde. Hij probeerde wanhopig op te staan, maar de duisternis kreeg hem in z'n macht. Hij lag precies in een straal van 5 meter bij het kasteel vandaan.

Liam liep rustig rond door de hoofdstad. Hij was net klaar met een vergadering met zijn medewerkers. Het was niet al te lang. De belangrijke vergaderingen werden gedaan wanneer ze vermoedden dat de demonen of de katten zouden aanvallen. Liam liep langs alle mensen en begroette een paar mensen die hij goed kende. De mensen groetten vriendelijk terug. Liam glimlachte lichtjes en besloot om wat eten te halen. Hij had nauwelijks ontbijt kunnen eten deze ochtend. Hij liep op rustige pas naar een voedselkraampje, maar zag in de verte iets liggen dichtbij het kasteel. Liam wurgde zich langs de mensen, en vond het irritant dat het zo druk was, maar ach... Hij kwam aan bij het ding, en zag dat het een kattenmens was. Liam zou normaal gelijk weglopen of het beest ondervragen, maar deze zag er zo zielig uit... en hij was ook gewond. 'He...' mompelde Liam en tikte zachtjes op zijn hoofd. Hij deed zijn best om niet voor het beest te smelten, want hij was een liefhebber van katten.

Evra gromde zachtjes toen iemand hem op zijn hoofd tikte. 'Nyaa...' klonk het zwakjes. Hij probeerde rechtop te gaan zitten. Na 2 keer weer neer te zijn geploft zat hij rechtop. 'Nya.. ik ..wil..niet..bij..' hij hijgde van inspanning. Hij probeerde achteruit te kruipen. Een steek ging door zijn been.

Liam haalde zijn hand weg toen hij op het hoofd van het beest tikte, en hoorde een zacht miauwtje. Hij keek toe naar hoe het beest rechtop probeerde te zitten. 'Rustig aan... ik zal je niets doen.' Hij keek even naar Evra's been en bood hem de fles met water aan die hij in zijn hand had. 'Drink iets.' zei hij. Hij had gewoon een zwak voor katten, dat was een feit. Ook bleek dit kattenmens ietwat... verstrooid te zijn. Wat zou er aan de hand zijn, en wat deed hij trouwens hier? Het was niet alsof de mensen hier hem gelijk zouden aanvallen, maar hoorde hij niet in het slechte rijk?

Evra kroop nog iets verder van de jongen. Hij vond dat hij best aantrekkelijk was. Hij keek naar de fles water die de jongen aanbood. Hij schudde zijn hoofd. "Hier...nee..jij..ik..niet..' hij werd steeds banger en hij begon te trillen.

Liam zette de fles op de grond. 'Ben je verdwaald?' vroeg hij rustig en bleef op zijn plek staan. Hij bekeek de jongen even, en vond zijn oortjes en staart ontzettend schattig. Hij wou hem gewoon aaien, maar hij bleef toch maar op afstand en wachtte af op wat Evra zou doen. Hij was heel bang, dat kon Liam voelen met zijn krachten.

Evra ging op z'n rug liggen en ademde diep in en uit. Het bloed gutste uit z'n been."Niyaaa!!!' schreeuwde hij van de pijn. Hij probberde stil te liggen.

Liam stak zijn hand iets uit en legde dat op Evra's been. Hij hoopte dat het zou werken. Als hij iemand aanraakte, kon hij de pijn wegnemen, maar zo ver was hij nog niet met zijn krachten. Hij nam de pijn een beetje weg, zodat het niet zo erg pijn meer deed. Liam wou maar dat hij wat verder kwam met zijn krachten, zodat hij mensen kon helpen.

Evra voelde de warme hand van de jongen. Hij neemt de pijn weg, dacht hij. Maar de jongen nam maar een beetje weg. Dat was genoeg voor Evra. Hij kroop iets naar de jongen toe. Hij keek hem aan met zijn schattigste ogen. Op deze manier zij hij bedankt. Vroeger, dacht hij, toen mijn familie nog leefde... Hij begon zachtjes te snikken.

Liam wachtte af op hoe de jongen zou reageren. 'Het spijt me, ik kan niet meer dan dit.' Zei hij en haalde zijn hand weg. De jongen kroop toen naar hem toe en keek Liam heel schattig aan. Liam kon het niet laten en aaide de jongen over zijn hoofd, zoals je bij katten deed. 'Ik ben Liam.' Zei hij toen. 'En wie mag jij zijn?'

Evra snikte. "Ik..ben Evra,' snikte hij. Hij moest weer denken aan zijn vermoorde familie. Hij begon harder te snikken. Hij werd bozer en bozer. Hij voelde de hand van Liam op zijn hoofd. Dat vond hij fijn. Er is misschien wel iemand die om me geeft, dacht hij. Hij begon te huilen. Zijn hele lijf trilde onzettend van ingehouden verdriet en woede.

Liam vond het niet leuk toen Evra ging huilen. Hij beet zijn lip lichtjes en aaide nog steeds over Evra's hoofd. Hij probeerde te doorgronden wat er mis met hem was, maar hij had het gedachten lezen nog niet onder de knie, al voelde hij wel wat Evra voelde. Pijn... verdriet en verlies. Hij was dus waarschijnlijk een belangrijk persoon verloren. 'Sssh... het is goed.' zei hij zachtjes en kon zich niet herrineren dat hij zo aardig tegen een vreemdeling was geweest. Normaal wantrouwde hij iedereen en bleef het liefst van ze weg.

Evra snikte. Hij hoefde niet meer zo te hulen. Hij voelde zich aangenaam verast fijn bij Liam. Hij kroop bij Liam op schoot. Hij legde zijn hoofd in de nek van Liam. "Je bent warm.." zei hij zacht en zijn warme adem raakte Liams nek.

Liam wist even niet hoe hij de Neko moest troosten, dus aaide hij maar met één hand over zijn haar en met de andere over zijn rug. Hij bloosde lichtjes toen Evra op zijn schoot kroop en zijn hoofd in zijn nek legde. 'D-Dankje...?' mompelde hij zachtjes. Hij was hier zo niet gewend aan, en hij wist niet wat hij nu moest denken. Aan de ene kant voelde het erg... raar. Maar aan de andere kant vond hij het wel fijn. Hij fronste lichtjes, maar merkte toen dat mensen naar hun keken. 'E-Eh... de mensen staren naar ons...'

Evra tilde even zijn hoofd op. "Laten we naar een rustig straatje gaan" zei hij verlekerd. Hij vond het fijn bij Liam. Hij was gestopt met huilen en duwde nu zachtjes een kus in de nek van Liam. Hij probeerde op te staan, maar het ging niet al te best.

(hahahaha, je wilt niet weten hoe hard ik lach hier XD)

Liam rilde toen hij die kus voelde. Hij was te huiverig om een relatie aan te gaan met iemand, en dan zeker een jongen! Hij wist niet waarom, maar hij voelde zich er echt niet fijn bij. Hij zou zelf ook niet weten hoe hij van de bindingsangst af moest komen. Toch stond Liam op, en hees Evra overeind. 'Eh, ik moet weer gaan...' zei hij vlug. Hij vond Evra heel schattig, ja. Maar toch...

Evra merkte dat hij rilde. "Het is al goed" zei hij somber" Ik ga al..." Hij hinkte van Liam weg. Hij wou dat hij kon rennen, maar ja dat wou nou eenmaal niet. Hij keek voor zich naar de steentjes op straat. Hij vond het niet waardig om een blik achterom te werpen.

Liam draaide zich om om weg te lopen maar keek toch achterom naar Evra, die weg hinkte. Hij zuchte diep, en of het nou uit automatisme was of niet, hij liep weer terug en nam Evra's arm op zijn schouders. 'Bij nader inzien... is mijn afspraak toch niet zo belangrijk...' mompelde hij ietwat onverschillig. Hij keek weer even naar Evra's been. 'Je been moet verbonden worden... Kom je mee naar mijn huis?'

Evra voelde de warme handen van Liam om zich heen en voor hij er erg in had lag hij op zijn schouders. Hij wou woedend tegen hem schreeuwen, maar dat had geen nut. In plaats van te antwoorden op de vragen van Liam zweeg hij.

Liam zuchtte diep toen Evra niet antwoordde. Hij wist dat hij hem boos had gemaakt. Zo deden de meeste mensen ook tegen hem als hij weg wou. Hij kon het gewoon niet helpen. Er zat al psychisch iets niet goed met hem... 'Sorry.' mompelde hij zacht. Hij wou Evra wel vertellen dat hij bindingsangst had, maar hij schaamde zich er dood voor. Ja, letterlijk dood. Als zijn medewerkers het wisten zouden ze hem uitlachen. Dat wist hij wel zeker.

Evra gromde zachtjes. Hij liet zijn hoofd steunen op Liams schouders. "Waar woon je?" vroeg hij, hij klonk moe. "En nee! Mijn been hoeft helemaal niks!" zei hij wat harder, maar niet in zijn oor dat vond hij zielig.

Liam staarde Evra aan en vond dat hij moe klonk. Waarschijnlijk kwam het ook door zijn gewonde been. 'Ergens in een buitenwijk, de stad is me iets te druk.' zei hij en keek toen weer naar Evra's been. 'Ik weet niet of je het weet, maar als je zo blijft rondlopen zou hij er op den duur af moeten. Maar als je niet wilt dat ik hem verbind, dan doe ik dat niet.' Hij liep rustig over de straten en het werd steeds rustiger. Ze kwamen al in de buurt. 'Maar zeg eens... wat doe je hier zo toegetakeld?'

Evra gromde en zweeg weer. Hij was boos op Liam. Hij schrok een beetje van de opmerking over zijn been. En fluisterde: "Echt?" Zijn warme adem weerkaatste. Hij hield Liam iets strakker vast. Hij zweeg weer, maar nu niet boos.

Liam knikte. 'Als het ontsteekt moet het of genezen worden met kruiden, of het moet geamputeerd worden. Uh, sorry. Ik wil je niet bang maken.' Het laatste voegde hij er snel aan toe. Hij leunde zijn hoofd wat naar achteren en draaide die wat, zodat hij de katjongen die op zijn rug zat aan keek, hun gezichten niet ver van elkaar.