het schaduwloze bos - bij morte

het is geen heel groot bos waar wel een heel dicht bos, zo dicht tot er niks door de bladeren heen komt en zo kan je je schaduw niet zien van daar de naam schaduw loze bos, er leven wel een aantal dieren in het bos die zich daar veilig voelen en in dit bos vind je vooral giftige planten en bessen.

regel:geen

Nieuwsgierig liep Atoli dor het bos. Van haar vader had ze hier nooit mogen komen dus nu wou ze het wel eens bekijken. Atoli herkende vele vna de giftige en soms zelfs dodelijke planten die er stonden. Ze had ze vaak gebruikt voor het overen van wezens. Ookal gebruikte ze liever een zwaard.

Ryan zat in een boom en genoot van de rust die het bos hem gaf, Hier voede hij zich beterder dan in de stad aangezien hij nog twijfelde over wie hij was of wilde zijn. Goed of slecht, iemand met gevoel of zonder gevoel, En hij zuchte diep hij wist wat zijn moeder wilde tot hij snel trouwde maar dat zag hij nog niet zo zitten en hij stond op en sprong uit de boom en lande soepel op de grond

Atoli ging onder ene boom op de grond zitten. Ze wou gewoon even zitten kijken naar het bos. Ze vond het mooi, die duisternis en de giftige planten lieten haar zich beter voelen dan ze zich ooit in haar kasteel had gevoelt. Atoli sloot haar ogen en leunde met haar rug tegen de boom.

Ryan begon te lopen en genoot vann de rust om zich heen. zolang hij hier al kwam had hij bijna nooit een mens gezien alleen dieren hier. Hij zou eigelijk thuis moeten slapen vanacht maar hij zag het niet zitten thuis, Vooral niet nu zijn moeder zo aant drammen was tot hij binnen kort eens moest trouwen, Hij werd er gek van, Terwijl hij er aan dacht lette hij niet goe open voelt dan iets bij zijn voeten waar over hij bijna struikelt en hij keek verbaast om...en zag de demonen leidster

Atoli schrok op. Ze was licht ingedomeld en had ineens een schop gevoeld. Ze zag een jongen boven haar staan. Hij zag er niet verkeerd uit en zo op het eerste gezicht leek het erop dat hij een demoon was. Atoli krabbelde overeind en bekeek de jongen nieuwsgierig. Ze vroeg zich af of ze boos op hem zou worden of hem zou opeisen als haar vriendje.
_________________-

Atoli flirt zo'n beetje met alles dat los en vast zit xD

dacht ik al:p, maar mijn rol is geen makkelijk type, en eerlijk gezegt was ik daar al aan het denken tot jou rol dat ging doenXD en zijn moeder vind daat geweldig, alleen hijzelf niet echt (in het begin later weet ik nog niet)
----------------

Ryan keek haar aan en knikte enkel als buiging. Hij was niet zoon uit slover die op de knieen ging en smeekte om genaden."Sorry ik had u niet gezien"zegt hij zachtjes en hij keek naar haar enzag hoe ze hem bekeek en dat beviel hem niet, maar hij moest beleeft tegen haar blijven.

Atoli glimlachte lief nar de jongen. Ze moest nu aardig doen zodat hij haar ook aardig zou vinden. "Het is je vergeven mijn mede demoon." Zei ze terwijl ook zij licht een buiging naar de jongen maakte. "U weet dus wie ik ben, maar zou ik het genoegen mogen om ook uw naam te mogen weten?"Vroeg Atoli beleeft en ze bleef lief glimalchen.

"Dank u," zegt Ryan beleeft en hij bleef atoli aan kijken en merkte tot anderster was dan de verhalen die hij gehoort had tot ze zo kil was. Hij zou moeten af wachten wat waar zou zijn maar tot die tijd moest hij op zijn houden zijn"Mijn naam is Ryan, Ryan skywalker" zegt hij als hij de vraag van haar hoort en hij bleef rustig stil staan en wachte af hoe ze ging reageren of doen.

"Leuk U te ontmoeten Meneer Skywalker.' Zei Atoli en ze keek hem nogmaals glimlachend aan. "Het is me een eer. Zou ik mogen weten wat u in deze gevaarlijke tijden alleen in het bos doet? Niet dat ik denk dat U zich niet kunt verdedigen.' Atoli keek Ryan nu strak aan. Toch zorgde ze ervoor om te blijven glimlachen. Misschien was Ryan wel een van de demonen die waren overgestapt naar het goede en had hij opdracht om haar te vermoorden.

"Ik ben niet bang voor het gevaar nog de tijd waar in we leven."begint Ryan en hij bleef Atoli aan kijken die hem strak aan keek."Ik vind het bos gewoon fijn" zegt hij even later tegen haar en hij trekte zijn blik van haar los want hij voelde zich nog al ongemakkelijk door haar strakke blik. Hij zei er niet bij tot hij zich ongemakkelijk voelde bij andere demonen en dat kwam door dat hij nog twijfelde bij welke kant hij wilde horen.

'Je lijkt me erg sterk Ryan." Begon Atoli en ze deed een stapje in Ryans richting. "Ik mag toch wel Je zeggen?" Atoli glimlachte en keek even naar de grond waar ze met haar voeten een wortel van een bomo uit de grond trok. Ze zag dat haar echter voet net naast een van de meeste dodelijkste planten stond en trok snel haar voet terug.

Ryan hoorde hoe atoli een stap zette en hij keek haar meteen aan en in zijn blik zag je even een vonk van rebels heid die niet veel later weer weg was. En hij deed behoudzaam een stap achter uit hij was niet bang of zo maar hij voelde zich ongemakkelijk hij ging sowiso niet veel om met demonen laat staan een vrouwelijken. En als hij moest bekkenen hij wist niet waartoe die in staat waren." Tuurlijk mag u me zo noemen" zegt hij dan beleeft terug en hij bleef haar aan kijken.

"Noem me maar Atoli hoor." Zei Atoli en ze keek Ryan aan. Ze had de vaage vonk in zijn ogen gezien, maar had besloten om er niet op in te gaan. "Heb je zin om mee te gaan naar mijn kasteel?"vroeg Atoli en ze deed nogmaals een stap in Ryans richting. Atoli vond Ryans ogen erg mooi. Ze hadden iets bijzonders alsof hij al had besloten dat hij haar niet zou laten winnen in haar spelletje, maar ze moest en zou winnen.

Ryan knikte als bevestiging toe hij haar atoli zou noemen. Dan hoort hij haar vraag en hij twijfelde hij zou het liefste nee zeggen maar aan de enne kant kon hij dat niet maken. Ze was de leidster van de demonen tegen haar kon hij toch geen nee zeggen. Dan ziet hij haar nog een stap dichter bij zetten en hij ging automatich eentje achter uit en hij voelt hij een boom tegen zijn rug aan duwt. "Het zou een eer zijn om met je mee te mogen naar je kasteel atoli" zegt hij dan zacht en keek haar aan en zag een blik bij haar die hij niet kon plaatsen.

Atoli glimlachte breed. Ryan kon nu niet meer naar achteren. Ze deed nog een paar stappen in zijn richting tot ze net niet tegen elkaar aanstonden. Atoli hief haar hand op en haalde die langs Ryans wang. "Je vind het toch niet erg als we elkaar eerst wat beter leren kennen?" vreog ze met een gladde glimlach. Atoli bracht ineens haar gezicht naar dat van Ryan en zoende hem.

ryan zag hoe ze dichter bij kwam en voelde zijn hard sneller slaan vooral toen ze met haar hand langs zijn wang ging.hij wilde in gaan op wat ze zei maar voor hij dat kon doen voelde hij de lippen op de zijnen en hij verstijfde helemaal, en hij voelde zich gevangen in iets wat hij totaal niet kende.

Atoli sloeg haar armen om Ryans nek en zoende hem nog wat heftiger. Het voelde geod om weer eens een keer te zoenen. Dat had ze zo lagn niet meer gedaan. Atoli ging met haar hand door Ryans haar en drukte zich tegen hem aan.

Ryan voelde zijn hard als een gek te keer gaan, en voelde tot er geen ontkomen aan was toen atoli haar armen om zijn nek sloeg en met een hand door zijn haren ging. Gingen zijn nek haren overeind staan. Hij wilde haar weg duwen maar twijfelde ze was de demonen leidster daar moch je niet tegen in gaan. Maar dan toch probeert hij haar achter uit te duwen niet heel sterk want hij was geheel van de kaart.

Atoli merkte dat Ryan tegen haar aan duwde, maar ze vatte het op alsof hij het prettig vond. Toch liet ze hem los en deed ze een stapje naar achteren. Ze hijgde lichtjes doordat ze even geen adem meer had gehapt. Ze keek naar Ryans rode gezicht en glimlachte tevreden.

Ryan keek atoli aan en je zag eerst verwarring in zijn ogen maar langzaam kwam de rebelsheid er in te staan,"Doe dat nooit meer, hoor je me." snauwt hij verhit en keek haar aan. Hij wilde weg want hij vertrouwde haar en die vreemde actie niet, en zeker niet dat gevoel wat hij er bij kreeg en hij wilde weg lopen,(voor hem voelt dat niet goed, 1 hij is het niet gewend 2 hij is nit/nog niet verlieft op haar)

Verontwaardigd keek Atoli hem aan. "Ga JIJ MIJ bevelen!? JIJ een vage onbelangrijke demoon verteld MIJ de koningin der Demonen wat IK moet doen!?"Schreeuwde Atoli in Ryans gezicht. "Wijs JIJ een onderdaan MIJ een demoon van koninklijk bloed af!?" dat was de druppel voor Atoli. Ze werd nooit afgewezen en dat zal ze ook nooit toelaten.

Ryan keek haar rebels aan en liet haar uit razen en dan begon hij."nou en, ik wil het niet hebben ookal ben je de koningin ook al was je een godin, ik ben baas over mijn eigen lichaam en geest en ik wil dit niet, ik ben niet een van die stomme huisdieren van je die doen wat je wilt" sist hij en het kon hem even niks meer schelen wie ze was. En of zijn moeder dit ooit tollereerde tot hij zo tegen haar deed.

Atoli's hoofd werd vuurrood, maar van woede en niet van schaamte. "JIJ!!!" Schreeuwde ze nogmaals. Er stroomden hete tranen van woede over haar wangen heen. Ze kon hem wat doen serieus! Atoli balde haar vast en er stegen kleine glazen balletjes op uit de grond. "dit was geen slimme keuze Ryan." Zei Atoli met een eng coole stem. "Dit zal je duur komen te staan." Atoli haar haar viel over haar ogen en er verscheen een duivelse glimlach om haar lippen. Ineens gooide ze haar hoofd in haar nek en gierde het uit van het lachen, maar het was geen leuke lach het was een enge schelle lach.

Ryan keek atoli enke rebels en vijandig aan en hij ging in een verdedigende houdig staan. en hij glimlachte lichtjes,"Sorry ik debk er anderster over...en laat die prijs maar komen"zegt hij. Hij was namelijk niet bang voor haar magie die ze blijkbaar ging gebruiken, maar hij was wel bang voor het gene wat ze net had gedaan zijn lichaam leek in een soort trance geweest te zijn hij durfde toen bijna niks, maar nu ze verder weg stond voelde hij zich sterkerder