De stad Morte.

Morte is de hoofdstad van het slechte rijk. Hier staat ook het kasteel van de leidster van de Demonen. De wezens die in dit dorp wonen zijn angstig en je zal niet gauw iemand op straat zien tenzij de leidster van de demonen langs komt dan komen de mensen uit hun huizen rennen en beginnen meteen te buigen. Er hangt een duistere sfeer over de stad en vooral in de kleinere steegjes lijkt het altijd een sterre loze nacht. in de grotere straten hangt ook altijd een donkere lucht ookal is het nog zo zonnig buiten. Er hangt altijd een mysterieuze mist over Morte zelfs als het een warme zomer dag is.

Regels
Aantal mensen: maakt niet uit het is er erg groot
verder mag er alles gebeuren. Het maakt de mensen niet uit als er doden vallen.

Evra liep langzaam door de straten van de stad. Hij keek een keer naar binnen bij een oud uitziend huis. "Nya, waarom is het hier rustig zo?" zuchtte hij. Hij was eigenlijk nog nooit in de hoofdstad gekomen. "waarom ben ik hier ookal weer?" vroeg hij zichzelf af. Hij volgde altijd zijn gevoel, en dat gevoel had hem hier heen gebracht. Hij keek om. Nog steeds niemand.

Verveelt liep Atoli door de stad. Arogant keek ze neer op de mensen die links en rechts op hun knieën vielen wanneer ze langskwam. "Stelletje schooiers."dacht ze bij zichzelf. Atoli had gehoopt dat er iets te beleven was in de stad, maar net als altijd niks dus. Ze zuchte diep en schopte tegen een klein meisje aan wat haastig was gaan buigen.

Evra keek om. Hij had gemerkt dat de mensen gingen bigen. Hij klom in de boom en keek een beetje angstig naar beneden. Hij hield niet van vreemden. Zijn staart bungelde onder de tak waar hij op zat. Hij was goed verstopt, maar zijn staart was zichtbaar. '" Nya!" zei hij boos," waarom heb ik de laatste tijd toch last van mijn staart?" hij gromde boos en keek weer naar beneden.

Iets verder op zag Atoli iemand een boom in schieten. Ze liet het meisje kerment op de grond liggen en deed nik smeer op haar uit. Nieuwsgierig liep ze naar de plek waar de persoon in de boom was geklomen. Nu wou ze weten wie niet voor haar had gebogen.

Evra viel bijna uit de boom van schrik toen hij voetstappen dreigend dichter bij hoorden komen. Hij gluurde door het bladerdek en zag mensen die aan het buigen waren. Waarom buigen ze?, dacht hij. Hij kende de rituelen van de stad niet. Hij was vooral te vinden in de bossen en bergen. Een echt huis, dacht hij.

Atoli bleef onder de boom stilstaan en keek omhoog. Daar zag ze een pluizig ding uit de boom hangen. Met twee handen pakte ze het vast . het voelde lekker zacht aan. Pluizig zoals ze al dacht en warm. Normaal haatte Atoli die dingen, maar nu bij dit ding was het anders. Atoli gaf een harde ruk aan het ding zodat het lo kwam vna de boom en zij het mee kon nemen.

Evra schrok zich wilt toen hij handen op zijn starrt voelde. Hij vond het wel lekker. Hij spinde zachtjes. Opeens werd er heel hard aan zijn staart gerukt en hij viel achterover de boom uit. Hij zag een meisje staan, nog net voor dat hij met een harde klap op de grond kwam. Alles werd zwart.

Atoli keek verbaasd naar de jongen die op de grond was gevallen. Ze keek naar het ding in haar handen. Zo te zien kwam het uit de jongen zijn kont. Dan moest hij een Neko zijn. Atoli ging iets door haar knieën. De jongen leek wel bewusteloos misschien moest ze proberen hem wakker te maken. Met haar vlakke hand sloeg Atoli hard in Zijn gezicht.

Evra voelde een klap in zijn gezicht en werd wakker. Hij keek met grote angstige ogen naar het meisje. Hij sprong op en rende vliegens vlug naar een volgende zijstraat. De straat liep dood. Hij ging achter een vuilnisbak zitten en streelde zijn staart. Zachtjes begon hij te snikken. Niet omdat hij pijn aan zijn staart had, ookal deed dat flink zeer, ook niet omdate ze hem geslagen had, al staat er wel een handafdruk in zijn gezicht, maar omdat hij bang was. Vreselijk bang.

Verbaasd keek Atoli hoe de jongen weg rende. Even bleef ze stilstaan maar al gauw spurte ze achter hem aan. Wat dacht dat jong wel niet! Atoli had gezien waar de jongen heen was gerend en ze wist dat die straat dood liep. Zelfverzekerd liep ze de straat in. "Kom tervoorschijn !" riep ze luid.

Evra schokte steeds meer. Hij was zo versrikelijk bang. Hij hoorde de stem die door de straat galmde niet eens. Zijn lijf begon steeds erger te schudden.

Nieuwsgierig begon Atoli achter de prullenbakken en ander rotzooi die in het steegje lag te zoeken. Atoli trok haar neus op toen ze langs een zwerver kwam die een ranzige lijken lucht verspreidde. Atoli was n bijna achterin. De jongen van het pluizige ding moest hier ergens zitten. Atoli begon nog beter te kijken.

Evra hoorde haar dichterbij komen. Angstig duwde hij zich tegen de muur. Hij duwde zo hard dat zijn schouders lam begonnen te worden. Hij wou het liefst door de muur heen. Alles behalfe hier zijn. Ze hoorde haar voetstappen nu nog dichterbij. Hij had het gevoel dat hij flauw ging vallen. Hij ademde wild in en uit.

Atoli was nu achterin de steeg en zag ineens de jongen van het pluizige ding staan. Atoli liep naar hem toe en bukte zich om het pluizige ding te pakken. Ze moest en zou het hebben. Ze herkende de jongen in de wezens die met haar meestrijden. Dan moest hij dus een Neko zijn.

Evra schrok zich dood toen het meisje opeens voor hem stond "Nya!" schreeuwde hij. Ze had een aanval naar zijn staart hedaan. Hij krulde zijn staart rond zodat ze er niet bij kon. "Wat wil je van me?" vroeg hij bang.

Verontwaardigd keek Atoli de jongen aan. "Geef dat pluizige ding dat je daar hebt aan mij! Ik wil het hebben. NU!" Zei Atoli met duidelijke dwingende toon die ze maar zelden hoefde te gebruiken op bedienden. Die stem gebruikte ze alleen wanneer iemand niet deed wat zij wou.

Evra blies. "NEE! Je krijgt mijn staart niet!!' schreeuwde hij. Hij had er genoeg van, niemand mocht zomaar aan zijn staart zitten. Opeens vond hij het meisje er best aantrekkelijk uitzien. Hij schudde zijn hoofd om die gedachte weg te halen. Hij blies weer. Normaal doet hij dit soort dingen niet. Ze is eigenlijk het eerste meisje dat ze van dichtbij ziet. Hij boog opeens voor haar, gewoon zonder te weten waarom.

Atoli gromde naar de jongen van het pluizige ding. "IK WIL JE STAART HELEMAAL NIET! IK WIL DAT PLUIZIGE DING DAT AAN JE KONT VAST ZIT!" zei Atoli boos. Wat dacht dat jong wel niet. Om te weigeren haar te geven wat ze wou hebben! Boos keek ze hem aan. Atoli was licht verast toen de jongen ineens begon te buigen en was kort uit haar woede verwijderd, maar al snel kwam dat gevoel weer terug.

Evra boog zijn hoofd omhoog om haar aan te kijken. Hij bleef op 1 knie zitten. "Ik moet U te leur stellen.." zei hij nederig," Het pluizige ding dat U bdoelt IS mijn staart." Hij stond op en pakte haar hand. "Ik kan met U meelopen dan mag U mijn staart strelen" Evra had plotseling begrepen wie ze was, zijn vader had wel eens verteld over haar, ook de avond voor zijn dood. Evra werd dieprood en plante een kus op de hand van het mooie meisje.

Atoli was verbaasd door de plotselinge verschil in gedrag van de jongen. "Dat is omo te beginnen en goed idee." Zei Atoli. "En vertel me nu je naam jongen met het pluizige ding wat hij een staart noemt en sta op." Zei Atoli met een lichte dwingende toon in haar stem. Ze trok haar hand uit zijn hand en stapte wat naar achteren.

Evra knikte en stond op. "Mijn naam is Evra" zei hij zacht en glimlachte. Hij grijnsde van oor tot oor. In de buurt van het meisje voelde hij zich, tja, een beetje kwaadaardig. Hij liep op haar af en duwde haar tegen zich aan. Hij streelde het haar van het meisje.

Atoli deed verrast een klein stapje achteruit. Dit was nieuw meestal deed zij de eerste move naar een jongen toe, maar nu was het anders om. Al snel had Atoli zich herstelt en liep ze weer naar Evra toe. Ze duwde hem zachtjes tegen de muur achter hem een en duwde zich tegen hem aan.

>: D Er gebeuren hier foute dingen..mhoehahaha
---

Evra zuchtte toen Atoli van hem weg liep. Al gauw voelde hij de warme handen van het meisje en ze duwde hem tegen de muur. Voorzichtig legde hij een hand op haar rug en met de andere hand kroelde hij door haar haar. Hij keek haar lief aan.

Atoli keek Evra diep in zijn ogen aan. Ze bracht haar hand naar zijn wang en aaide hem daar zachtjes. Daaran bracht ze haar hoofd iets dichter naar Evra toe. Ze was benieuwd of hij haar het eerst zou zoenen of dat zij hem zou moeten zoenen. ze bleef met haar hand over Evra's gezicht aaien.