Luka's werkplaats - Morte

Luka's werkplaats is in feite een onderdeel van Atoli's kasteel, maar Luka mocht deze plek sinds kort gebruiken. Als je binnenkomt hangt de geur van lotusbloemen in de lucht, gemixt met een.licht verbrande geur. Het is groot, de muren zijn zwart met gouden randen onder en boven, er hangen gouden gordijnen voor het lange raam en.werkelijk overal liggen of wapens, of martelwerktuigen. Ook is er een ketel waar Luka zijn giffen maakt en er is een enorme kast met allemaal ingredienten op de planken en natuurlijk boeken met recepten of rituelen. Er is een zwarte deur, die naar Lukas slaapkamer leid.

Personen: max 15
Rang: doesnt matter
Regels: Sloop iets, en Luka zal je persoonlijk afranselen. Dus niks slopen xD

Evra deed de deur zachtjes open. "is hier iemand?" vroeg hij zacht. Hij wist niet waar hij terexht was gekomen. Hij was vanuit de tuin hier naar binnen gewandeld en stond nu voor een andere deur die hij zachtjes opem duwde. Hij zag een groot bed staan en plotseling voelde hij zich heel moe. Als de eigenaar terugkwam, zou hij alles uitleggen. Stiekem had hij spijt tegen over Luka, en stiekem had hij een hekel aan Atoli gekregen. Hij wou toch niet meer, waarom had ze dat niet begrepen, niet gerespecteerd? Doodmoe ging hij op het bed,liggen en trok zijn knieen op. Nog even lag hij te denken, maar al snel kreeg de slaap hem te pakken.

---
Fail -.- alweer een mooie eindzin.. -.-

'Au. Mao, loop me niet onder de voeten.' zeurde Luka, terwijl hij de deur dicht duwde en zich naar binnen begaf. Hij ging op een tafel zitten - Luka hield niet van stoelen - en voelde zijn achterste pijn doen. Luka vloekte zachtjes en begon zich echt af te vragen waarom hij de laatste 4 jaar niet meer gegroeit was. Mao, Luka's zwarte kat, sprong op zijn schoot en verwachtte volle aandacht van hem, maar Luka schudde zijn hoofd en duwde Mao van zijn schoot af. 'Sorry, Mao. Ga maar iemand anders lastig vallen.' zei hij en sprong weer van de tafel. Hij liep naar een kastje toe en haalde een prik eruit. Hij vulde het reservoir met een vloeistof wat de pijn weg nam en prikte de naald zonder ook maar een kik te geven in zijn pols. Hij liet het goedje in zijn bloed sijpelen tot het reservoir leeg was. Kort daarna legde hij de spuit weg en liep naar zijn slaapkamer deur. Een dutje zou hem vast wel goed doen...
Maar, toen Luka de deur open deed, zag hij iemand die hij helemaal niet verwachtte te zien - Evra.

Evra opende even zijn ogen en zag een silhouet bij de deur staan. Hij was te slaperig om te zien wie het was en mompelde: " sorry, ik gebruik uw bed.." Hij kwam overeind en strompelde naar de hoek van het bed. "ik.. Ik heb slaap, sorry.." Hij wou meer zeggen maar hij knalde wezenloos op de vloer. Waarom voelde hij zich zo? Waarom was hij tegen zijn zin in verder geweest met Atoli? Waarom had ze door gedaan? Waarom? Hij had zijn hand op z'n voorhoofd liggen en staarde met nietszeggemde ogen naar het plafon. Het leek alsof hij dood was.

Luka was heel verbaasd om Evra in zijn slaapkamer te zien. Was hij nou expres hierheen gekomen, of was het per ongeluk? Het kon per ongeluk zijn. Hij leek ook erg gekwetst. Dan wisten wezens niet wat ze deden... Luka liep op Evra af toen die tegen de grond viel en bleef liggen. Hij bleef bij Evra's hoofd staan en boog naar voren, zodat Evra Luka's gezicht zou zien, maar dan ondersteboven. 'Je mag van mij wel in mijn bed slapen hoor... Zolang je er maar niet uit valt en jezelf bezeert.'

Evra zag het gezicht van Luka maar reageerde niet. Zijn gezicht was wit en hij ademde lichtjes en bijna niet. Hij sloot z'n ogen en nu leek het echt alsof hij dood was. De hand die hij op zijn voorhoofd had gelegt liet hij naast zich vallen.

Luka keek naar Evra en wachtte op een reactie, maar toen Evra's ogen dicht vielen, schrok hij zich een ongeluk en knielde hij vlug neer. 'Evra?' vroeg hij bezorgd en nam zijn gezicht in zijn kleine handen. Hij sloeg hem zachtjes op zijn wang. 'Evra?' zei hij weer. Hij boog zijn bovenlichaam en legde zijn hoofd op Evra's borst, om naar zijn hartslag te luisteren. Die had hij gelukkig nog wel. Luka zuchte opgelucht en pakte Evra's arm. Met veel moeite tilde hij Evra op en bezweek bijna onder zijn gewicht. Hij wist Evra op het bed te krijgen, al bungelden zijn benen over de rand. Luka ging snel zijn werkplaats in en zocht in zijn voorraadkast naar iets. Hij haalde een klein donkerbruin potje eruit waar etherische olie in zat. Hij nam nog een potje en maakte een makkelijk en snel goedje dat kalmeerde en de geest tot rust bracht. Luka had dit goedje wel vaker gemaakt, en was zelf ook een expert in geneesmiddelen, wat erg raar was, sinds hij alleen maar moordde en martelde. Hij goot het goedje in een flesje en draaide er een dopje met een gaatje op, deed er een paar bamboestokken in en legde het in zijn slaapkamer. De bamboestokken zouden de olie in zich opnemen en die dan door de kamer verspreiden. Dat werkte veel beter dan het potje gewoon open te laten staan. Bovendien kon Evra door een hoge dosis van de geur bedwelmd raken. De bamboestokken voorkwamen dat.
Luka zuchtte diep en verplaatste Evra in een wat comfortablere houding op het bed, waarna hij zelf op een stoel ging zitten en de zoete geur in zich opnam, die hem langzaam in slaap liet vallen.

Evra voelde zijn hart onregelmatig en langzamer slaan. Hij ademde nauwelijks. Het deed pijn, verschrikkelijk pijn. Hij wistniet wat, maar het deed pijn. Zijn hart had een slag gemist toen hij Luka's gezicht boven zich zag hangen. Hijhad de warmehanden gevoeld bij zijn gezicht. Hij zelf zag steeds witter en als niet beter wist dacht je dat hij dood was. Hoe had het zo kunen lopen? Hij wist het zelf niet. Hij wist het gewoon niet.. Hij hoorde nog net dat Luka aan het rommelen was en al snel steeg er een bijzondere geur op in de kamer. Hij bleef nog ademen, al dacht hij dat dat niet lang meer zo was, hij moest het doen al deed het zo'n pijn hij moest het doen voor Luka. Hij voelde zich rustig worden, al veranderde er verder niks. Hij wist dat hij rustiger want dankzij Luka. Hij wou hem bedanken, voor alles, maar had de kracht niet. Blijven ademen, in.. Uit... "Dank je.... Argh!.. Voor alles..." hij persde het met moeite over z'n lippen. Hij kon z'n ogen niet openen, maar hij wist dat Luka er was. Zou Luka ooit nog kunnen zien? Hij wist het niet... Hij wist het gewoon niet..

--
Omg o.o iets lang maar...
This zielig.. T.T

Luka was bijna in slaap gevallen, als hij niet de moeizame stem van Evra had gehoord. Zijn ogen schoten gelijk open en vielen direct op Evra. Hij stond op van zijn stoel en liep naar hem toe. Hjj voelde eerst aan zijn voorhoofd en luisterde naar zijn ademhaling, die zorgwekkend zwaar en langzaam ging. 'Shhtt, Evra. Vermoei jezelf nou niet nog meer.' Zei hij zachtjes, en liet niet merken dat hjj was geschrokken. 'Ontspan... maak je hoofd leeg... vergeet alles... en laat je wegvoeren door je dromen...' zei hij zachtjes en pakte Evra's hand, die hij lichtjes aaide. Hij kon niks tegen dit soort dingen doen. Hij had niet de goede rituelen, noch de goede medicatie. Hij kon alleen maar hem zachte woorden influisteren, die hij altijd gebruikte iemand te laten mediteren. Voor de rest... zou Evra zich uit deze roes moeten vechten.

Het werd bijna te veel voor Evra. "Nee!" Hijgde hij," nee.." Hij opende zijn ogen en keer naar Luka. En dat was misschien wel de laatste keer, want hij sloot zijn ogen weer en hij raakte in een diepe slaap. Helaas een heel die putte slaap.

---
Wtf is een roes??

Luka aaide Evra rustig over zijn hoofd. 'Sssh, niet praten. Slaap. Slaap is het beste medicijn.' Zei hij zachtjes en leunde naar Evra's gezicht toe. Hij veegde het haar voor Evra's voorhoofd weg en plantte een vederlicht kusje erop. Hij glimlachte toen Evra sliep en voelde zich opeens ook erg slaperig. Hij schopte zijn laarzen uit en ging naast Evra op zijn zij liggen, met zijn hoofd op Evra's borst. Het kon geen kwaad voor zijn ademhaling, sinds Luka zo licht als een veertje was. Luka sloot zijn ogen en luisterde naar Evra's hart, wat net als een soort slaapliedje voor hem klonk. Samen met Evra's warmte, was het het perfecte slaapmiddel voor Luka en voor Luka het wist vaarde hij weg naar dromenland.

Evra opende z'n ogen anel. Hij haalde happerig adem. Hij voelde Luka's kleine lichaam. Hij voelde zijn warmte en de tranen stroomden over Evra's wangen. Hij mocht de wereld niet verlaten. Hij moest er zijn voor Luka. Voor Luka, galmde het door z'n hoofd, Luka... Hij ademde diep in.

Luka kroop in zijn slaap iets dichter tegen Evra aan maar was nog niet wakker. Hij zag er vredig uit nu hij sliep, alsof hij helemaal geen demoon was maar een gewoon kind van 12 die tegen iemand aan genesteld lag zodat hij niet alleen lag. Luka had het nooit toegegeven maar diep van binnen voelde hij zich niet echt slecht. Hij was misschien de eigenaar van een verdorven kindergeest maar als hij echt slecht geweest zou zijn, zou hij Evra al lang voor een vn zijn experimenten hebben gebruikt. Hetzelfde gold voor de mensenkinderen die hij wel eens tegen kwam. Die wóu hij gewoon niet pakken. Dat vond hij gruwelijk.
Nu Luka er echt over na dacht, waarom deed hij Evra eigenlijk geen pijn? Toen straks had hij zijn huid makkelijk kunnen open klauwen om daarna lustvol zijn zoete bloed op te likken, of hij had hem met gemak kunnen plezieren op een pijnvolle manier. Waarom...?
Luka opende zijn rode ogen en bleef sufjes liggen voor hij merkte dat Evra's ademhaling niet in een slaapritme ging. Hij schoot overeind. 'Evra! Oh, de duivel zij dank. Je bent oké... Hey, ben je wakker?' Hij boog zich over Evra heen en raakte zijn wang zachtjes aan.

Evra kreunde lichtjes. 'Een beetje...' zei hij en glimlachte zwakjes. 'Weet je waarom ik dood lig te gaan?' Hij wond er geen doekjes omheen. Het was misschien schokkend om te horen dat hijzelf zij dat hij lag te sterven maar dat was de waarheid. 'Ik heb een bepaalde ziekte..' begon hij zachtjes.' Die ziekte zorgt ervoor dat ik geen wilde vrij partijen kan hebben.' Hij grinnekte zachtjes. 'Er moet minstens 10 minuten tussen elk.. klaar..komen.. zitten.' Hij sprak zachtjes. 'Dit is mij verteld toen ik gewond in het ziekenhuis lag en ze mijn bloed moesten testen.. het zit dus in mijn bloe-' Hij hapte naar adem en kuchte zwaar.

Had Evra er maar doekjes omheen gebonden, anders was Luka niet zo erg geschrokken. Hij keek met grote ogen naar de katjongen en klom toen over hem heen zodat Evra nu tussen Luka's korte beentjes lag. Als dit niet serieus was geweest was Luka tamelijk opgewonden geweest. Hij legde beide handen op Evra's gezicht en keek naar hem, lichtjes bijtend op zijn lip. Evra zag er zo zwak en weerloos uit. Het deed Luka pijn en Evra waarschijnlijk nog veel meer. 'Het spijt me... als ik niet was gekomen...' Hij sloot zijn ogen voor een momentje om ze daarna weer te openen. Een kille emotie vergezelde zijn ogen en langzaam gleden zijn handen van Evra's gezicht. Zijn ene hand ging naar Evra's keel, die hij vastklampte maar hij kneep niet. 'You look so weak and defenseless... I can kill you so easily right now... I wonder why I haven't done it before I got my ass in this trouble...'

Evra voelde zijn buik tintelen toen Luka over hem heen klom. 'Ik weet het kben weerloss..' Het was zo zacht dat L:uka het niet kon verstaan. Toen keek hij Luka aan. Een kille emotie lag in de ogen van de jongen. Hij slikte, z'n onderlip trilde, de tranen stroomden hard over zijn wangen. Met waterige oogjes keek hij Luka aan. Wat was er aan de hand? Hij voelde de warme handen van Luka van zijn gezicht glijden en om zijn hals liggen. Hij kneep niet, toch was Evra geschrokken. Hewt leek of zijn hart bleef stil staan toen hij Luka's woorden hoorde. Dus hij was toch demoon, en nooit goed geweest. 'Bye Luka.' antwoorde hij in gebroken engels. 'I will miss you.' Hij sloot z'n ogen.

Luka knipperde even een paar keer met zijn ogen en merkte wat hij aan het doen was. Hij trok.zijn hand vlug terug en keek geschrokken naar Evra. 'Wacht, Evra! Zo bedoelde ik het niet!' Hij was zo in de ban van zijn gedachten geweest dat hij zich er ook daadwerkelijk naar gedragen had maar het laatste wat hij wou was Evra vermoorden! Hij keek naar Evra, wiens ogen nu langzaam dicht vielen. 'Evra! Evra!' riep Luka en boog zich weer over hem heen om zijn schouders te pakken en zachtjes te schudden. Hij bleef zijn naam roepen maar in elke minuut die hij verspilde met tevergeefse pogingen om Evra te wekken, begon hij zich steeds meer te realiseren dat hij had gedaan wat hij absoluut niet wou doen. Hij had Evra vermoord.
Met een luide bonk ramde zijn kleine vuist zich op zijn nachtkastje en Luka zwoor dat hij gekraak hoorde. 'EVRA!' En met die laatste kreet, barstte Luka in snikken uit.

Gawd, ik zit te huilen.. snik..
-------------------------

Ergens verweg hoorde Evra een stem. De stem klonk vanhopig en trok hem uit het diepe. Hij bevond zich nu in ondiepe wateren en voelde zijn buik en borst nat worden. De stem had hem hier gebracht. Wie was het? Iemand van wie hij hield? Dat moest wel! Hij probeerde wanhopig nog hoger te komen dichter naar die stem. De stem die hem vertelde terug te komen.

Tranen, zo zwart als roet rolden ongenadig over Luka's wangen en drupten van zijn gezicht om daarna op die van Evra te landen. Dit viel Luka te zwaar. Hij had altijd al levens van anderen genomen zonder ook maar na te denken over de dierbare mensen die verdrietig zouden zijn. Geen enkel leven was medelevend afgenomen en elke keer hadden zijn lippen zich in een meedogenloze grijns gekruld. Maar nu...
Luka voelde zich verschrikkelijk doordat zijn hele binnenste was vervuld met afschuw, walging en het meeste verdriet. Hij beukte nog eens op zijn nachtkastje. 'Evra...' snikte hij opnieuw. 'Het spijt me. Het spijt me zo erg...' Hij liet zijn hoofd neerdalen tot die voor Evra's gezicht zweefde en plantte een vederlichte kus op zijn voorhoofd terwijl de tranen nog vol over zijn wangen liepen en hij trilde als een rietje. 'Vergeef me, lieve Evra...'


Aww x]

Evra hoorde de stem weer. Hij riep hem. L.. ging het door zijn hoofd.. Lu.. De naam lag op het puntje van zijn tong. Blauwe tranen liepen over zijn wangen. Waarom huil ik? Waarom huil ik bij zijn stem? Ik moet naar boven.. naar boven.. naar.. Lu-ka..

Luka stond toen toch maar op van het bed, ookal wou hij zich zo graag tegen Evra's nog warme lichaam klampen en samen met hem dood gaan. Hij keek naar de vredig uitziende Evra en liet zijn tranen in de vrije loop. Ooit zouden ze wel opdrogen maar nu leek het niet zo. Hij strompelde toen naar zijn kast en pakte een rood dun laken eruit, die hij over Evra heen legde nadat hij hem in een recht liggende positie had gelegd. Hij beet zachtjes op zijn lip en liet zich toen op zijn knieën vallen, nog steeds niet gelovend dat Evra dood was. Dood... Luka vond het een verschrikkelijk woord en wou maar dat het woord van de wereld geband werd. Helaas was dat niet mogelijk maar als zo'n woord iemand zo veel kon laten lijden... het waren maar vier lettertjes waarin twee dezelfde klinkers en twee dezelfde medeklinkers zaten! Toch deed het woord onherroepelijk veel pijn. Het deed Luka zelfs zoveel pijn dat hij meende nooit meer iemand te doden(Verminken en zwaar verwonden viel daar niet onder, voor de duidelijkheid).

Evra opende zachtjes zijn ogen. De warmte die had gevoeld was opeens weg getrokken. En bij het herrinneren van Luka's naam was hij naar het oppervlak gerezen. Hij keek dwars door een rood dun laken. De kleur van bloed. Hij hoorde gesnik en wist gelijk dat het Luka was. Hij ging recht op zitten en het laken schoof van hem af. Luka kon hem niet horen, hij deed zo stil mogelijk. Hij klom aan het eind van het bed. Nu stond hij achter Luka. Hij knielde en pakte Luka op. Hij legde hem languit op het bed en Evra klom boven op hem. Ook lang uit. Zijn kruis lag precies op die van Luka. Hij wou Luka's liefde. De warmte die hij had gevoeld, dat hem in het ondiepe hield. 'Ik heb het koud,' fluisterde hij in Luka's oor. Toen begon hij Luka innig te zoenen en vroeg zijn tong tot toestemming.

10 minuten voorbij ghahahhaa >xD
---

Luka kon zichzelf niet meer bij een rapen. Hij bleef maar denken en denken dat het allemaal zijn schuld was, dat hij Evra had vermoord en dat hij zijn liefde niet verdiende. Hij vond zichzelf een stuk oud vuil en wou Evra weer in zijn armen. Hij wou zijn warmte, zijn liefde en zijn stem.
Toen schrok Luka zich een ongeluk. Iemand pakte hem om en legde hem languit op het bed. Hij voelde iets drukken tegen zijn onderste gedeelte en dacht eerst dat het een of andere rapist(JACK) was die binnen was geslopen toen hij zat te huilen. Maar toen hij zag wie het echt was werden zijn betraande ogen groot. 'Evra...' fluisterde hij en werd gesust door Evra's lippen die zich stevig op de zijne plantten. Luka was nog steeds geschokt en verbaasd maar al snel schoof hij die gevoelens opzij en sloot zijn ogen om hem liefdevol terug te zoenen en hem toegang tot zijn mond te geven. Hij sloeg zijn armen in Evra's schouders en snikte even kort in de zoen.

Wacht even... Sloeg zijn armen IN de schouders van Evra?? O.o Whahaha XD
-----

Evra snikte ook. Hij haalde zijn lippen van die van Luka. Hij hijgde zachtjes. 'Je hebt me uit het diepe getrokken..' Hij kon zich niet in houden en woelde met z'n handen door het haar van Luka en schoof daarna 1 hand onder het shirt van Luka en 1 hand opende zijn broek. Daarna morrelde hij aan Luka's broek terwijl hij zachtjes hijgde.

Je weet heus wel dat ik "om" bedoelde xDDD
En niet gaan zeggen dat ik vies ben want "vrijpartijtje" is beleefd xD beter dan Jochem Meyer's "NEUKUHH NEUKUHH" xD
---

Luka werd weer gevuld met dat warme heerlijke gevoel toen hun tongen met elkaar dansten en ze gepassioneerd zoenden. Dat warme gevoel was echter niet het enige wat er door hem heen ging. Er was ook een vurig verlangen in hem wat hem dreef om mee te doen met het intieme vrijpartijtje. Hij hijgde lichtjes toen hun lippen van elkaar scheidden. Hij keek Evra aan, deels seductief en deels schuldbewust. Een blos sierde zijn wangen en zijn broekje begon al strak te zitten.
'Evra... het spijt me...' zei hij zachtjes en huiverde toen Evra een hand onder zijn shirt schoof en met de andere aan het knoopje van zijn broek begon te sjorren. Luka zelf legde een hand op Evra's wang en aaide die terwijl zijn andere hand door Evra's haren woelde.