Het verdwijnbos achter de grotten bij Morte

Het verdwijn bos is een heel groot bos achter de grotten van Morte. Het heet niets voor niets het verdwijnbos, want je kunt er makkelijk verdwalen. Er word nog wel eens gezegt dat er monsters lopen die je meenemen en verschillende mensen zijn eerder al eens verdwenen. Het is er nu rustig en mooi, sinds er een neko familie is gaan wonen. Alleen is uiteindelijk ook de neko familie verdwenen, op 1 van de zoons na. Hij heeft het misterie van het verwdijnen ontrafeld en nu weet iedereen dat er een soort portaal aan het eind van het bos is en dat daar de monsters uitkomen. De eerste helft van het bos is veilig en veel verschillende wezens komen daar. Maar niemand durft verder dan die ene helft van het bos.

Aantal personen: Veel.
Regels: Verboden toegang voor de andere helft van het bos voor iedereen.

Diana's voetstappen waren stil en snel, toen ze aankwam bij een bos. Het verraste haar, ze was hier eerlijk waar nog nooit geweest. Ze kwam nooit in Morte, of in elk geval niet hier precies. Ze keek achter zich, heel even maar. Ja, de grotten waren er nog steeds. Ze keek weer voor zich. Het was een enorm bos, met grote bomen. Grote bomen die haar in zekere zin zelfs intrigeerde, maar die ze in een bepaald opzicht vreesde. Misschien, ze wist het niet zeker, kon ze ook gewoon omdraaien? Terugkeren? Ach, ze stond zichzelf voor te liegen. Wie ben jij, Diana, om tegen jezelf te zeggen dat er ook andere opties waren? Je bent normaalgezien vrij roekeloos...? En om eerlijk te zijn, Diana was het bos al in gegaan. Al kon ze duizenden rampscenario's bedenken wat er zou kunnen gebeuren, ze deed het, de dwarse meid, toch.

Evra hoorde vanuit z'n lievelingsboom voetstappen. Wat een raar tijdstip!, dacht hij, dat kan maar 1 ding betekenen..Monsters! De adrealine vloeide door zijn lijf. Hij had gezweerd dit bod te beschermen, tegen alle monsters die er kwamen. Als er andere wezens waren geweest hadden die vast even geroepen.. dat dien ze per slot van rekening allemaal. Hij sprong vanuit de boom achetr het wezen en sloeg zijn armen om de borst van het wezen. Hij kon niet goed zien wie of wat het was, maar zo kon hij/zij niet weg.

Het ging snel voor Diana. De twee voeten die ze hoorde landen -?- en dan een arm die haar stevig vasthield. Ze kon het de eerste seconden niet eens bevatten. Seconden waren nog vrij snel voorbij, vond Diana. Voor zover haar hoofd draaien kon, draaide ze. Ze draaide zich naar degene/hetgeen wat haar vasthield. Tja, wie was dat eigenlijk? Voor zover ze vaag kon zien, zag ze niet echt veel. Ze kon zich niet loswurmen, ze was niet sterk. Nooit geweest. Misschien moest ze daar eens werk van maken.

Evra boog zijn hoofd over de schouder van het meisje, dat wist hij nu, hij kon het voelen. Hij voelde ook dat ze oke was en geen monster was en vroeg: 'Wat doe je hier op het punt van de dag?' Z'n staart zwaaide hij om haar been. Hij draaide het meisje om en keek diep in haar ogen.

'Door een bos gaan, dat doe ik op dit moment van de dag,'Zei Diana, die voelde dat de greep minder werd en moest toegeven dat ze zo ongeveer niet eens meer wérd vastgehouden, ze werd immers omgedraaid. Ach gut, dat klonk echt vreemd. Ze voelde wat harigs langs haar been, toen ze haar blik daarnaartoe liet draaien, zag ze dat het een staart was. Eens taart, plus een jongen die voor haar stond. Eeh, zo'n moeilijk sommetje was dat niet.

Evra schrok een beetje toen hij het meisje zag en liet haar gauw los. Hij liep achteruit en knalde hard tegen een boom. Hij zakte naar de grond.

Diana was niet meer zo zeker van zichzelf door de vrij verrassende actie van de jongen. Van haar stuk gebracht, dat kon je wel zeggen. Ze had niet echt verwacht dat de jongen naar achter zou lopen. Helemaal niet. Totaal niet. Oké, zo was het wel duidelijk. Welletjes kon ook, maar damn, ze was teveel bezig met woordkeuzes. Verbaasd, verrast, wat dan ook liep ze naar de jongen, die echt hard moest gestoten hebben als je daardoor naar beneden zakte. 'Gaat het?'Vroeg ze, op zo'n toon zoals vreemden deden als ze gemaakt-bezorgd wat vroegen. Tsja, ze was vrij goed in die toon.

Evar keek op naar het meisje. De tranen liepen over zijn wangen. Ze leek precies op iemand die hij goed kende.. zijn overleden moeder. Hij tok z'n knieën op en leunde met zijn hoofd op z'n armen.

Diana ging eerlijk toegeven dat ze er nu zéker niets meer van snapte. Oké... Eerst had hij haar in een stevige greep gehouden, toen was ze omgedraaid, en nu zat hij te huilen? Ze snapte er eerlijk gezegd weinig van. 'Eeh...Wàt is er?'Vroeg Diana. Ze deed geen moeite om te verbergen dat ze van haar stuk was gebracht, dat zou toch niet lukken.

'Oh,' snikte Evra,' Sorry, je lijkt op mijn moeder, ik mis haar erg.' Hij keek naar de grond. 'En eh, sorry dat ik je net in de houdgreep had.. ik dacht dat je 1 van die ellendige rotmonsters was.. dus eh.. sorry.' Hij keek haar lief glimlachtend aan. 'Oh, ik ben Evra' zei hij wat vrolijker en stak zijn hand uit.

Diana begon zich in stilte af te vragen of het een compliment was om op een moeder te lijken, maar dat vroeg ze maar niet. Slecht idee, vond ze. Dat van die monsters, eeh, dat liet ze ook maar zitten. 'Diana,'Zei ze kort, een opmerking liet ze ook maar zitten (net zoals een vraag of dat nu een compliment was en zo).

Evra schraapte z'n keel. "dus eh," hij keek naar het gezicht van het meisje dat onzeker stond. Hij dacht dat het door hem kwam en zei vlug: "Je bent mooi hoor, je lijkt alleen op mijn moeder toen ze nog wat jonger was," hij glimlachte lief naar Diana," dat is een compliment, je bent exht mooi." Hij keek nog eens goed naar haar. "Alleen.. Mijn moeder is niet meer dus vandaar.. Dat is waarom ik schrok, niet omdat je lelijk bent ofzo.. Nee nee je bent bloedmooi."

Diana vond dat dit wel een hele omslag; Eerst als monster te worden "herkend", daarna als moeder en daarna als bloedmooi-meisje. Eeh, oké. Ze leek op zijn moeder toen ze jonger was (Nee, Diana, je hoeft je geen zorgen te maken.) Eehm, oké. Wat zei je daarop? Ze voelde dat het bloed naar haar wangen kroop, maar snel weer weg was. Erg snel.

Evra keek naar het gezicht van het meisje. Dat stond bedenkelijk. "Oh sorry, als ik je in de war maak.. vergeet wat ik zei.." hij zuchtte en stond op. "Wil je dat ik je het bos laat zien? Ik weet hel mooie plekjes." hij was een beetje hyper geworden. "En nogmaals sorry voor het denken dat je een monster was.." hij keek haar met z'n liefste en onschuldigste blik aan en schink haar een lief klein glimlachje. "Alleen was het een raar tijdstip voor mensen, demonen en de rest.. De meesten riepen altijd even.." Hij pakte haar hand.

'Ik nam aan dat er niemand was, en ik vind het vrij belachelijk om te gaan roepen als er niemand is,'Haalde Diana haar schouders op. Ze besloot er niet meer op te reageren, op dat herhalende gedoe. Ze vond het helemaal niet (kijk, ze kon erg goed minimaliseren) erg dat hij zo keek/zo glimlachte. 'Als jij dat graag wilt laten zien.' Ze wilde niet happig lijken, niet gretig. Ze was zo niet graag. Er was een soort onrust dat vanbinnen schuilde, een onrust die niet wist wat ze moest doen, hoe ze moest reageren.

Evra pakte nu ook haar andere hand en trok haar mee. Hij liep acheruit de bosjes door en hield Diana stevig tegen zich aan. De bosjes hadden grote stekels en die kwamen hard, hij wou haar geen pijn doen, maarze moesten door die bosjes als hij haar het mooiste plekje van het bos wou laten zien. "even volhouden nog dan zijn we er.." Mommpelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen Diana.

'Over volhouden hoef je je geen zorgen te maken,'Merkte Diana op, al was het dan wel weer stil. Als er iets is waar Diana fantastisch goed in was, was het waarschijnlijk wel doorzetten. Diana hield altijd vol, je hoefde haar maar te prikkelen. En ook dat was snel gebeurd. Zo af en toe raakte een stekel haar, maar daar had ze niet al te veel last van. Erg zeurende pijn was het niet, en gewoon op je tanden bijten, Diana, een janker ben je nooit geweest.

Evra keek naar Diana. Ze leek in gedachten verzonken. Hij keek achterom waardoor er een doorn langs zijn wang schraapte en een sneetje maakte. Er druppelde bloed uit zijn wang, maar hij lette er niet op. Daar kwam de open plek al in zicht. Het was een mooie plek, vlakbij was een riviertje, meer een stroom, en je kon er uit drinken zo schoon was het. De zon scheen tussen het beetje bladerdek door en veroorzaakte een grappig lichtspel op het groene gras. Evra liep met Diana nog steeds in zijn armen, nog steeds achteruit, naar de grote boom bij het riviertje. Vlakdaarvoor struikelde hij en viel achterover. Hij belande met zijn rug op de wortels en met Diana boven op zich.